Review Rock Am Ring 2023: zaterdag 3 juni
Op de tweede dag, bij het onthaal van Rock Am Ring, worden de bezoekers wederom begroet door zonnig weer. Rond een uur of één hebben de meeste bezoekers hun roes van de dag ervoor wel uitgeslapen en begint het Nürburgring terrein weer langzaam vol te lopen. De zin zit er goed in, en zeker bij de fans van de stevigere muziek. Vandaag is er meer ruimte op de programmering voor de rock- en metalbands en zien we ook de eerste melodieuze hardcore bands ten tonele verschijnen. De kleinere Orbit en Mandora stage zijn bijna volledig gevuld met metal en hardcore acts en op het hoofdpodium Utopia is het hoofdzakelijk de (pop)rock van o.a. Nothing But Thieves, Kings of Leon en Incubus die hun opwachting maken.
The Raven Age @ Orbit Stage
De Britse metalband The Raven Age lijkt ondanks dat ze al sinds 2009 bezig zijn, nog steeds niet echt door te breken bij het grote publiek. We zien de band dan ook terug op de kleine Orbit stage. Maar eerlijkheidshalve moeten we toegeven dat deze band echt een groter podium verdient op dit festival. Het is een geluk dat er ruimte was in het Europese tourschema samen met Iron Maiden om deze show neer te zetten. En ondanks het redelijk vroeg tijdstip in de programmering loopt het kleine Orbit veld snel vol.
De energie en muzikale kwaliteit die deze band presenteert, overstijgt vanaf het eerste nummer direct alle verwachtingen en ook dit kleine podium. De nummers worden met een allure en stage presence gebracht, gelijkwaardig aan die van een stadionconcert. De meeste recente singles ‘Serpents Tongue’ en ‘Forgive & Forget’ klinken superstrak en zijn echt een klassiek warm metal-deken over je heen.
Bij vlagen kan je horen dat de Iron Maiden stijl bij George Harris er letterlijk met de paplepel is ingeschoven (het zijn dan ook zonen van) maar The Raven Age probeert in geen enkele manier een “trucje” na te doen en zetten hier op Rock Am Ring een stevige eigen set neer waar menig metalhead van smult.
Na de afsluiter en grootste hit ‘Fleur De Lis’ blijft het veld verlangend naar meer achter. Rauw, puur maar ook melodisch, alles zat in de show. Mocht je de kans hebben om The Raven Age nog ergens te gaan bekijken is dit zeker een aanrader voor iedere metalhead.
Bury Tomorrow @ Mandora Stage
Bury Tomorrow mag zich inmiddels tot de grote acts binnen het metalcore-genre rekenen. Ondanks dat het debuutalbum Portraits al in 2009 het levenslicht zag, leek de band het grote publiek pas echt in 2016 te bereiken met het sterke Earthbound. Maar sindsdien dendert Bury Tomorrow de wereld over. Het is nog vroeg op de dag, maar de fans hebben er zin in en zijn alweer in grote getale naar het Mandora stage afgereisd. Met een frontman als Daniel Winter-Bates weet je altijd dat het een showtje gaat worden. En vanaf de eerste tonen van ‘Boltcutter’ van het nieuw album The Seventh Sun, is het direct duidelijk dat vandaag ook weer niet tegen zal vallen.
Daniel lijkt er goed zin in te hebben en geniet zichtbaar van de aandacht van de aanwezige pers, de een na de andere brute pose wordt aangenomen om de beste shots te krijgen. De band weet in de eerste drie nummers een uitstekende mix te vinden tussen stage presence richting de pers en constante interactie met het publiek. Tijdens de nummers vliegen de vlammen meters hoog de lucht in als Daniel zijn diepe gebrul over het veld laat bulderen. Ondanks een vrij minimalistische podiumopbouw komt de show groots over. De vuurelementen worden maximaal ingezet als Daniel Winter-Bates en gitarist Jason Cameron het publiek constant blijven opfokken.
De nummers volgen elkaar in sneltempo op in een korte set van dertig minuten, wat voor het publiek eigenlijk te kort aanvoelt. Iedere hit van Bury Tomorrow lijkt aan bod te komen en de band lijkt werkelijk alles te willen geven om de Mandora stage in totale extase achter te laten. Als de laatste tonen van 'DEATH (Even Colder)' uitsterven en wij over het veld kijken lijkt dit volledig gelukt te zijn. De band bedankt iedereen vanaf het podium en springen vervolgens het publiek in om nog tijd voor de fans te nemen. En die tijd wordt zeker genomen door Daniel, na een paar minuten verlaat de band stilletjes het terrein maar Daniel loopt naar de zijkant van het veld toe en blijft tot ruim halverwege de volgende act nog met fans praten, foto’s nemen en merch signeren. De commitment naar de fans is zeer goed en er wordt voor iedereen uitgebreid te tijd genomen.
Hot Water Music @ Mandora Stage
Misschien is Hot Water Music net als Touché Amore niet een band waarvan je verwacht aansluiting te vinden bij het Rock Am Ring publiek maar het tegendeel is waar. Met een opkomst die niet overweldigend te noemen is voor het Mandora stage zet Hot Water Music hun eerste nummer ‘Another Breath’ in. Al snel merk je dat de warme, diepe klanten van Chuck Ragan’s stem en de aanstekelijke melodieën het publiek richting Mandora stage trekken. De zon brandt al goed aan de hemel en onder het genot van een koud biertje zitten er toch stiekem steeds meer groepen publiek mee te deinen en te genieten van de set.
De afwisseling tussen het rauwe, schrapende stemgeluid van Chuck Ragan en de frisse en energieke zangstijl van The Flatliners-zanger Chris Cresswell lijkt heel goed bij elkaar te komen tijdens deze set. Het publiek wordt steeds meer meegezogen in het punkrock /melodieuze hardcore avontuur van de band. Voorin het veld loopt het toch steeds meer vol en zien we de eerste kleine moshpits weer verschijnen bij de hit ‘State of Grace’. De combinatie van het mooie weer, het tijdstip op de dag en het heerlijk schrapende maar melodieuze geluid van de band lijkt een betoverende werking te hebben op het publiek. De opwinding en enthousiasme van het publiek blijft groeien gedurende de show, met een ontlading als resultaat zodra de hit Trusty Chords ingezet wordt als afsluiter. Er wordt gesprongen en gedanst door het hele veld en Hot Water Music laat ons achter met een gevoel van geluk en blijdschap waar de rest van de dag nog op geteerd kan worden.
Nothing But Thieves @ Utopia Stage
Voor de start van de show wordt door de organisatie nogmaals benadrukt hoeveel geluk we hebben met het weer deze dag op Rock Am Ring. Drie zonovergoten dagen, dit is in voorgaande jaren nog weleens anders geweest met storm, regen, extreme hitte en zelfs hagelbuien en overstromingen op de campings. Zodra de heren van Nothing But Thieves het podium op stappen is het publiek dus in alle vormen al lekker opgewarmd.
De show wordt geopend met ‘Welcome to the DCC', de eerste single van het nieuwe album Dead Club City, dat begin juli dit jaar uit zal komen. Het publiek heeft zich al goed geluisterd want de eerste rijen zingen direct al lekker mee. De meest recente single ‘Overcome’ horen we later in de set ook nog voorbij komen maar vooral de hits van het oudere album Broken Machine brengen het jonge toegestroomde publiek bij ieder nummer weer in euforie.
Het zijn toch de vollere gitaarpartijen van de oudere nummers die het publiek in beweging krijgen, de poppy synth tonen van de nieuwe singles wordt eigenlijk alleen echt door de diehard fans vooraan gewaardeerd. Het mierzoete Impossible wordt vervolgens wel weer woord voor woord meegezongen en ook 'Is Everybody Going Crazy?' brengt de fans weer in sing-along modus.
Met de afsluitende hit 'Amsterdam' springt, zingt en swingt het publiek uitzinnig mee. De gewenste klapvee momenten ontstaan en alle ingrediënten voor een poppy rock afsluiter zijn aanwezig. Het hoofdzakelijk jonge publiek is uitzinnig en heeft na een langzame start een perfecte show en energieke show gehad.
Halestorm @ Mandora Stage
Ondanks dat ik een hekel heb aan de benaming “female fronted band” is Halestorm toch echt een band die opgebouwd is rondom de frontvrouw Lizzy Hale. Een groep extreem getalenteerde artiesten brengt de band naar een hoger niveau en biedt een grote entertainmentwaarde. De Amerikaanse rockband uit Pennsylvania is vanaf het doorbraakalbum 'The Strange Case Of...' geëvalueerd van een rockband naar een poppy stadion act. Alles ziet er voor mij allemaal net iets te gelikt uit en de show komt heel uitgekauwd over. De bandleden lijken uitgebreid gestileerd, ieder nummer klopt tot in de laatste gitaar aanslag maar ook de loopjes over het podium, praatjes tussen de nummers en het showgedrag van de drummer lijkt bijna ingestudeerd.
Maar het publiek smult ervan. De Lizzy Hale screams in ‘I Miss the Misery’ maken veel goed. De band speelt een extreem strakke set en de wisseling van Lizzy haar stemgeluid tussen puur en zuiver, oplopend naar de screams blijft heerlijk om te horen. Vanaf het begin verandert het publiek direct in een moshende en crowdsurfende massa voor de Mandora stage. Door te starten met de hits van het begin ‘I Miss the Misery’ en ‘Love Bites (So Do I)’ wordt het publiek gelijk al helemaal gek. Als vervolgens een Heart cover 'I Get Off /Crazy on You' toegevoegd wordt aan het lijstje is het hek van de dam.
'Familiar Taste of Poison' brengt rust in de set wat niet door iedereen als echt nodig beschouwd wordt. De fans op de voorste rijen zingen luid mee en zwijmelen mee op de klanken van deze ballade. Gelukkig zitten we met ‘Takes My Life’ er gelijk weer goed in. Over de drumsolo van broer Arejay Hale kunnen we alleen maar zeggen dat het super strak was. Misschien wat te veel gestaged maar wat kan die jongen drummen. Als hij zijn drumstokken vervolgens “kwijt raakt” en er twee belachelijk grote drumstokken bij pakt (ook niet nieuw, dat hebben we voorgaande tournees al gezien), gaat het publiek volledig uit zijn dak. Het is bizar om te zien en te horen hoe verschrikkelijk goede drumsolo hij nog kan wegzetten met deze belachelijke en onhandige grote stokken.
De afsluitende ‘The Steeple’ van het laatste album Back From The Dead is toch weer echt een genot voor het oor. Al met al zette Halestorm weer een ontzettende strakke show neer en laat het publiek golvend en kolkend achter voor de volgende act.
Hollywood Undead @ Mandora Stage
Hollywood Undead, een band uit de hoogdagen van Myspace, staan er om bekend om er altijd een goed feestje van te maken. Bij een concert van Hollywood Undead gelden geen regels. Alles kan, van designer jeans tot uitgerekte, versleten bandshirts. En muzikaal is het ook een chaotische mix. Daarin drijven hiphop, rock, crunkcore en zelfs een beetje emo-rock. Tezamen een cocktail die ferm bruiste. Dit wordt vanaf die eerste seconde direct voor het en in grote getale toegestroomde publiek, als 'CHAOS' ingezet wordt. De show is een goede, stevige mix van hun hele oeuvre. We springen per nummer door alle albums heen, maar alles klinkt als een extreem goede party track.
De LA boys weten heel goed het publiek te bespelen en het Mandora veld verandert dan ook snel in een golvende massa aan springende mensen. De opruiende 'Riot' en 'World War Me' is niet tegen dovemansoren want het publiek lijkt samen met de band in sloop-modus. De moshpits worden intenser en de band geniet er zichtbaar van. Als vervolgens 'Another way out' gemixt wordt met de lyrics van Rammstein’s Du Hast wordt het Duitse publiek helemaal gek en blèren alles als springend mee. Alsof het voorproefje nog in 'Another way out' nog niet genoeg was, spelen ze vervolgens de cover mix 'Metallica’s Enter Sandman/ Rammstein’s Du Hast' en is het veld bijna te klein. Het voelt alsof tot aan het hoofdpodium het hele publiek lijkt op te gaan in de Hollywood Undead gekte.
Als ze afsluiten met hun grootste hit 'Undead' lijkt de gekte compleet. Na deze show lijkt geen mens nog energie en adrenaline over te kunnen hebben, het publiek lijkt net als de band alles te willen geven en we zien de grootste moshit van de dag aan de Mandora stage . De beveiliging heeft bijna moeite om de grote toestroom van crowdsurfers aan te pakken en de band blijft iedereen maar ophitsen. Als de laatste vlammen uitdoven en het veld dampend achter blijft, kijken we terug op een hele energieke en vette show.
Gojira @ Mandora Stage
Bij de Franse band Gojira weten we dat het altijd garant staat voor snoeiharde gitaarriffs, donderende basdrums en een overweldigende muur van geluid en kreten uit de strot van zanger Joe Duplantier. Op de schermen zien we grote tellers verschijnen die aftellen van 180 naar 0. Nadat het publiek luidkeels het laatste stuk van 10 naar 0 meetelt, verschijnen de heren te tonele.
Vanaf het eerste nummer ‘Another World’ worden we direct weggeblazen door het oorverdovende geweld van deze Franse krachtpatsers. De soms wat onconventionele structuren van de nummers en diep rauwe zang zijn niet altijd voor iedereen weggelegd, maar vandaag zien we het veld goed volstaan met grote fans van deze indrukwekkende metalband. Met schetterende zang en eeuwig daverende instrumentale muziek maakt Gojira de verwachting helemaal waar. Al lijkt het soms wat zweverige 'The Chant' niet iedereen te bekoren. Uiteraard wordt er uit volle borst meegezongen door het publiek maar voelt het misschien net iets te langzaam tussen de andere nummers en te langdradig voor deze festival set.
Waar ze bij 'The Chant' misschien wat focus van het publiek kwijt raakten, heeft de progressieve metalband, bij de afsluiter 'Silvera' direct iedereen er weer bij. Deze hit wordt met luid gejuich en gebrul ontvangen en er ontstaat weer een goede moshpit. Het gitaargeluid van Christian Andreu is om kippenvel van te krijgen en de solo’s raken je in het hart. Een misschien wat TE progressieve keuze voor dit festival maar een schitterende show die geluidtechnisch perfectie overschrijdt.
Papa Roach @ Mandora Stage
Vrijdag hadden we nog de jaren 2000 iconen Limp Bizkit op het Utopia stage, vandaag is het opnieuw tijd om terug de tijd in te gaan met Papa Roach. Gekschuwend zeiden we het weekend regelmatig tegen elkaar dat het net lijkt alsof we een tijdmachine naar begin 2000 ingestapt zijn. De programmering staat met bands als Limp Bizkit, Papa Roach, Incubus en Evanescence vol met de early 2000 hitkanonnen.
Ook bij Papa Roach staat het veld weer afgeladen vol. De mix van dertigers die de eerste hits van de band allemaal nog live meemaakten en de jeugdige fans door latere albums is interessant te noemen. Met veel rook, vuur en knipperende ledschermen stapt zanger Jacoby Shaddix het podium op. Hij lijkt er zin in te hebben als hij met 'Kill the Noise' van het laatste album Ego Trip de show aftrapt. Waar generatiegenoot Limp Bizkit een dag eerder als een parodie van zichzelf de Utopia stage entertainde, zet Papa Roach vanaf het eerste nummer een dynamische en muzikale show neer.
Na het “opwarmen” met ‘Getting Away With Murder’ en ‘Help’ gaat het publiek helemaal los op de Tony Hawk 2 klassieker ‘Blood Brothers’. Dat de nostalgie naar de gloriedagen bij de band en de fans nog flink aanwezig is, zien we niet alleen aan het enthousiaste ontvangst van ‘Blood Brothers’ maar zeker ook aan de aanvullende covers. 'Firestarter (The Prodigy cover)', 'Still D.R.E. (Dr. Dre cover)' sieren de setlist maar ook de verschillende snippets die in hun eigen nummers gespeeld worden van o.a. Ramones en Eminem maken het publiek wild.
Zodra de heren van Hollywood Undead het podium weer opstijgen om hun samenwerking ‘Swerve’ ten gehore te brengen, lijkt de gekte van de Hollywood Undead show even terug. De hele set was een aansluiting van hits, herkenning en vooral muzikaal van hoog niveau. Als de band onder bulderende assistentie van de vlammenwerpers hun megahit ‘Last Resort’ inzetten als afsluiter breekt er weer een ouderwets grote moshpit uit. Papa Roach zet een show neer om U tegen te zeggen, waarin nostalgie geregeld de overhand neemt.
Kings of Leon @ Utopia Stage
Voor Kings of Leon was de show op het Utopia Stage een dubbele afsluiter, niet alleen hadden ze de eer om de tweede festivaldag van Rock Am Ring te headlinen, maar het was tevens de laatste show van de tournee. Extra reden om nog een keer alles te geven voordat ze Europa weer achter zich zouden laten.
Sommige bands houden ervan om de gesprekken en verhalen tussen de nummers door tot het minimum te beperken maar vanaf de start van de show van Kings of Leon was het meteen duidelijk dat de interactie tussen band en publiek een 'new time low' zou bereiken. Buiten een enkel babbeltje van Caleb tussendoor speelt de band eigenlijk hun immense setlist af en geniet het publiek redelijk rustig van wat aan muziek over zich heen komt. Het hele product van de show is daarentegen uitstekend te noemen. Bij elk nieuw nummer wat ingezet wordt, ontvangen wij ook een nieuwe lichtshow en ook het geluid is uitmuntend te noemen.
Al vrij snel in de set wordt het publiek getrakteerd op de eerste hit ‘Notion’ en wordt er gretig meegezongen. Maar ondanks de hoge kwaliteit van de muzikanten en de productie blijft de show vrij vlak of misschien zelfs steriel en kabbelt voort. Pas halverwege de set komt er wat energie in de show met het nummer ‘Closer’. Helaas zakt de energie en ook het enthousiasme van het publiek weer snel weg. Pas vanaf de hit ‘Use Somebody’ , zien we weer leven in het publiek en wordt de hit ook direct uit volle borst meegezongen. Het publiek weer de energie geven maar krijgt helaas niet het verwacht/gehoopte antwoord. Hoewel de muzikale prestatie van Kings of Leon zeer strak is en er niets op aan te merken valt, voelt de anderhalf uur durende show als een eeuwigheid. Helaas wordt dit door een groot deel van het publiek ook zo ervaren en zien we de gaten in de menigte steeds groter worden. Bezoekers verlaten het hoofdpodium om toch nog op Mandora Stage of Orbit Stage hun heil te halen als afsluiter van dag twee.
Het overall optreden van Kings of Leon mogen we muzikaal hoogwaardig noemen en er moet zeker een hoop credits naar de productie. Maar helaas moeten we concluderen dat dit geen headliner-waardige act was en blijven we toch met een lichte telleurstelling achter. Daar kon zelfs afsluiter en grote hit Sex On Fire niet veel meer aan veranderen.
Evanescence @ Mandora Stage
Het Engelse woord evanescence ([ev'e-nes'ens]) komt van het Latijnse evanescere en betekent vervaging of verdwijning. Voor mijn gevoel heel toepasselijk voor tijdsperiode tussen het hitalbum Fallen en deze show. Na de tournees in begin jaren 2000 waarbij je geen groot festival in de wereld kon bedenken waar Evanescence niet stond viel het sinds 2010 een beetje stil rond de band. Net als bij Papa Roach en Limp Bizkit is de nieuwsgierigheid naar de band en de kennis uit het verleden die overwinnen over de gematigde interesse naar de muziek.
Na een vertraging van bijna 20 minuten door technische problemen werd dan toch het optreden gestart met 'Artifact/The Turn' en komt zangeres Amy Lee het podium op lopen en een schitterende groene kimono achtige jurk. De eerste drie nummers van de latere albums lijken nog niet echt aan te slaan bij het publiek, behalve bij de hardcore fans op de eerste rij. Maar zodra ‘Going Under’ ingezet wordt, is het publiek er ineens weer helemaal bij.
De hele set is een mooie gebalanceerde mix tussen hits en nummers van de latere albums. De samenstelling en kwaliteit van de band komt heel goed naar voren in de “medley” nummers ‘Lose Control / Part of Me / Never Go Back’ en ‘Haunted / My Last Breath / Cloud Nine / Everybody's Fool / Weight of the World / Whisper’ waarin heel soepel van het ene naar het andere nummer overgegaan wordt. De soepele “crossovers” klinken heel strak en we genieten massaal van niet alleen de mooie zang van zangeres Amy Lee maar ook het pianospel.
Het hoogtepunt van de show blijkt uiteindelijk toch wel de afsluiter, 'Bring Me to Life' te zijn, welke voor de gelegenheid samen wordt uitgevoerd met Jacoby Shaddix van Papa Roach. De 90’s kids harten slaan overal gelijk sneller en het publiek zingt iedere regel uit volle borst mee. Dit was eerder de waardige afsluiter van deze tweede festivaldag!
Bekijk ook het volledige fotoverslag van deze tweede festivaldag.
Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!