Review Rock Am Ring 2023: zondag 4 juni

Voordat we het echt door hadden zaten we zondagochtend onder het genot van een bak koffie de planning van alweer onze laatste dag Rock Am Ring door te nemen. Het festival weekend voelde alsof het voorbij vloog. Met de eerste twee dagen een aantal verrassende pareltjes en helaas ook wat kleine tegenvallers maar ontevreden zijn we zeker niet. De laatste dag is gevuld met een overload aan pop/poppunk acts. De afscheidstour van Sum 41 en NOFX, de immens populaire Machine Gun Kelly en Turnstile en de schitterende afsluiter Bring me the Horizon. Kortom: een festivaldag die als zeer geslaagd en verrassend de boeken in zal gaan.

boysetsfire @ Utopia Stage

boysetsfire had de eer om op het Utopia hoofdpodium de laatste festivaldag te openen. Hoewel het voor veel festivalgangers nog erg vroeg aanvoelde en wat brak over het terrein schuifelde, stond bij de start van de show het eerste vak uiteindelijk toch goed afgeladen.

De post-hardcore band uit Delaware laat er geen gras over groeien en gaat vanaf het eerste nummer ‘After the Eulogy’ gelijk in de hoogste versnelling. De band staat bekend om hun intense live optredens en hun sterke politieke overtuiging. En dat maakt zanger Nathan Gray tijdens zijn intermezzo tussen de nummers ‘Deja Coup’ en ‘Cutting Room Floor’ maar weer even goed duidelijk. Na iedereen een Happy Pride Month te wensen, wat zoals verwacht onder een luid gejuich en gejoel ontvangen wordt, bedankt hij de organisatie nog even voor het NIET uitnodigen van Phil Anselmo van Pantera. Het gejuich overstijgt alles onder de uitspraak “We don’t need Nazis, we need LOVE” en de band vervolgens ‘Cutting Room Floor’ inzet. Het nummer lijkt bijna nog intenser gespeeld te worden dan normaal en het publiek gaat uit zijn dak.

In de volle zon knalt de show door en wordt er een energieke en strakke set neergezet. De afsluitende hits ‘Empire’ en ‘Rookie’ worden uit volle borst door de fans meegezongen en de band lijkt alles te willen geven voor het toegestroomde publiek. De energieke performance van Nathan Gray, de strakke gitaarriffs en brullend stemgeluid van Josh Latshaw en het entertainende basgitaarwerk van  Robert Ehrenbrand brengen deze show tot een ultieme opener van deze laatste dag.

Spiritbox @ Mandora Stage

Wie van stevige, diepe, vuizige metalcore houdt kent de naam Spiritbox al even. De band staat ook al een tijdje op onze radar en is sinds de doorbraak halverwege 2020 met de single ‘Holy Roller’ een daverend succes binnen de scène. Een extra reden om eens flink te genieten van hun show op de Mandora Stage.

Vanaf de eerste tonen van ‘Rule of Nines’ lijkt alles stuk te moeten op de Mandora stage. Het alles vergruizende geluid van de diepe gitaarriffs en dubbele basskick denderend over het veld en het diepe gebrul van zangeres Courtney LaPlante voel je tot diep in je core. Iedereen op het veld lijkt volledig mee te gaan in het metalcore geweld dat op hen afgevuurd wordt en de moshpit lijkt met ieder nummer heftiger te worden.

Zodra Sam Carter het podium betreed om samen met Courtney LaPlante,'Yellowjacket' ten gehore te brengen is het publiek uitzinnig. Aan het meer elektronische ‘Rotoscope’ van het laatste album Eternal Blue (2021) moet het publiek aan het begin een beetje wennen, maar zodra de band weer compleet los gaat aan het einde van het nummer zit iedereen er weer goed in. ‘Secret Garden’ biedt even een klein momentje van rust in de set maar we worden met zijn alle volledig afgeslacht met de laatste twee nummers ‘Holy Roller’ en ‘Hysteria’.

Wat is Spiritbox een heerlijk band om live te aanschouwen. Het geluid was top en de show extreem energiek, rauw en bruut.

Three Days Grace @ Mandora Stage

Na het geweld van Spiritbox op de Mandora Stage, lijkt Three Days Grace ineens een rustig rockbandje. Maar de Canadese rockband is zeker van plan om er een knallend optreden van te maken. We zien het veld dan ook volstromen met fans. Ondanks dat NOFX zo dadelijk het hoofdpodium gaat vullen lijkt de meerderheid toch richting de Mandora stage af te reizen. Met een recordaantal van 17 nummer-1 nummers in de Billboard Mainstream Rock-hitlijst, en de titel "Greatest of All Time Mainstream Rock Artists" kunnen we een grootse show verwachten.

De set wordt stevig afgetrapt met ‘So Called Life’ van het recente album Explosions (2022). Door de gehele set heen hoor je dat de band door de jaren heen heel volwassen is geworden. De nummers van de latere albums klinken veel beter doordacht en geproduceerd maar vooral de oudere nummers hoor je in uitvoering veel beter uitgevoerd worden. De stem van Matt Walst heeft dat heerlijke rock-randje en gitaarriffs van Barry Stock klinken super gelikt.

‘Painkiller’ samen met Dany Villareal (The Warning) brengt de show nog naar een hoger niveau. Het publiek bounced lekker mee op het ritme en er wordt lekker meegezongen. De grote hit ‘I Hate Everything About You’ zorgt ervoor dat het gehele publiek luidkeels meebrult en ook hier wordt de hoge kwaliteit van de band weer zeer goed duidelijk. Alles binnen de sets zit super strak in elkaar, van de grungy zangpartijen van Matt Walst tot de muzikale performance van de band, alles klopt. Echt een heerlijke show voor het gehoor. Als kers op de taart zet de band nog een tandje bij tijdens het laatste nummer ‘Riot’ en brengt het publiek tot een golvende en kolkende massa. Heerlijk om deze band na al die jaren nog steeds een podium in vuur en vlam te zien zetten.

NOFX @ Utopia Stage

Toen NOFX eerder dit jaar aankondigde hun gitaren aan de wilgen te hangen na nog een laatste afscheidstournee was het toch even slikken. Veel van de 90's kids zijn toch opgegroeid met NOFX en was het toch een eerste introductie in de (skate)punk wereld. Ik keek dan ook extreem uit naar deze show, zeker naar het zeer teleurstellende optreden eerder deze maand in Paradiso Amsterdam, waar Fat Mike geheel geen stem had en het eindigde in een punkrock karaoke feest.

Fat Mike lijkt er goed zin in te hebben want tijdens de Sum 41 show staat hij al op het podium en houdt zich buiten flink indrinken bezig met het klieren van de stage crew. Zodra de band het podium betreedt kijken ze uit over een amper gevulde Nürburgring. Gelukkig ziet de underground punkrock band er zelf de humor van in en steekt direct een verhaal af dat ze eigenlijk de eerste avond op de mainstage moesten staan maar dat ze hun plek maar afgegeven hadden aan het onbekende bandje Foo Fighters. De sfeer op het veld zit er direct lekker in en de kleine groep publiek die aanwezig is, lijkt zich uitstekend te amuseren met de ellenlange verhalen van Fat Mike. De grote vraag bleef natuurlijk, hoe goed Fat Mike bij stem zou zijn en of er nog een stevige performance van de oude punkers inzat. Het antwoord bleek helaas nee, op bijna symbolische wijze wordt de set gestart met ‘Dinosaurs Will Die’. Vanaf het begin was direct te merken dat de stem van Fat Mike verre van in vorm te noemen is en hij laat dan ook veel steken vallen. Ook muzikaal lijkt de band er niet meer in te zitten, ondanks dat Eric Melvin al springend en rennend over het podium nog wat van probeert te maken is het muzikaal rommelig en soms zelfs ronduit vals te noemen. Dance Hall Crashers-zangeres Karina Denike was gelukkig wel goed van stem en bood zover mogelijk een uitstekende ondersteuning om de show nog een beetje om niveau te trekken.

Met een show van een uur en een set van twintig nummers lijkt NOFX een ode aan hun veertigjarige carrière te willen geven, maar ondanks dat de grote hits als ‘Murder the Government’ , ‘Bob’ ,’Stickin' in My Eye’ en ‘Linoleum’ met veel enthousiasme van het publiek ontvangen worden zullen we moeten blijven teren op shows uit vroegere tijden. Helaas krijgen we niet het afscheidsmoment waar we op hopen en wat een band als NOFX door de jaren heen wel verdient heeft.

Turnstile @ Utopia Stage

Binnen de hardcore scene is Turnstile al jaren een graag geziene gast. De shows staan altijd garant voor een explosie aan energie en super strakke muzikale sets. Sinds de release van het album GLOW halverwege 2021 leek ook ineens het meer mainstream publiek de band te ontdekken. De meer electric/flowy nummers van het laatste album lijken goed in de smaak te vallen bij het grotere publiek en sinds vorig jaar is de band niet meer weg te denken van de grote festivals. Ieder festival staat het veld afgeladen vol en de grotere popzalen verkopen ze binnen no time helemaal uit. Ook vandaag zien we het veld voor het hoofdpodium dan afgeladen vol staan met fans die vol verwachting staan te wachten op de hardcore kids uit Baltimore, Maryland.

Zodra de dromerige intro tonen van ‘MYSTERY’ over het veld glijden en de jongens opkomen worden de fans direct wild. De jongens gaan vol gas en gaan er helemaal voor. Het publiek schreeuwt alle hits van het recente album woord voor woord mee en we zien originele hardcore moshpits ontstaan. Voor het jongere hardcore publiek lijkt de TURNSTILE LOVE CONNECTION volledig te volgen en gaat er helemaal in op.

De jongens zijn zich er volle van bewust dat het grote publiek toestroomt sinds hun laatste album en hier wordt dan ook gretig gebruik van gemaakt in de setlist. De totale setlist bestaat bijna volledig uit tracks van het album GLOW maar het publiek smult ervan. Voor het eerst vandaag zien we een afgeladen A-vak (voorste vak) voor de Utiopa Stage en iedereen gaat op in de energieke gekte van Turnstile.  Zanger Brendan Yates zoekt constant de interactie met het publiek en dit wordt enthousiast beantwoord door de fans. De intieme sfeer van de kleine (barrier less) zalen die we gewend zijn Turnstile weten ze ondanks de grote afstand tussen podium en publiek alsnog heel goed te creëren met de fans. Het gemak waarmee de band lijkt te kunnen schakelen tussen intieme hardcore zalen en grote festivalpodia is noemenswaardig te noemen. Brendan weet moeiteloos het publiek te bespelen tussen de nummers door en krijgt er zelfs nog een Freddie Mercury momentje uitgeperst.

Tijdens de set krijgen we met ‘UNDERWATER BOI’, ‘FLY AGAIN’ en ‘ALIEN LOVE CALL’ een klein beetje ruimte om op adem te komen maar voor de rest dendert de show voort. De drumsolo van Daniel Fang klinkt misschien leuk voor het grote festival publiek maar wordt door mijzelf als beetje onnodig in de set ervaren. Gelukkig breken we vervolgens met ‘Big Smile’ weer ouderwets de hele tent af. Met een bombardement aan hardcore geweld tijdens 'HOLIDAY' en 'BLACKOUT' sluit Turnstile op indrukwekkende wijze af.

Wederom zet Turnstile een GEWELDIGE show neer! We kunnen niet wachten om meer en meer van deze band te zien het komende festival seizoen.

Steel panther @ Mandora Stage

Wie de glam-metalband uit Los Angeles ooit op het podium heeft zien staan, weet dat het altijd een groot feest is. Humoristische teksten, ode aan hairmetal en jaren tachtig uitdossing maken deze band ultiem voer voor fotografen en geeft garantie voor veel publiek.

Het enorme en kleurrijke achtergronddoek pronkt op de Mandora Stage en de grote ventilatoren staan in gereedheid om het lange blonde haar van zanger Michael Starr (Ralph Saenz) flink te laten wapperen. Zodra de band opkomt in hun felgekleurde outfits, neonkleurige instrumenten en aftrapt met ‘Eyes of a Panther’ belanden we direct in een absurde flashback naar de jaren tachtig. Het publiek wordt wild en zoals we gewend zijn tijdens Steel Panther shows zien we de eerste ontblote bovenlijven en gillende vrouwen in het publiek. 

Zolang je in gedachte blijft houden dat het een humoristische parodie is die neergezet wordt, biedt Steel Panther een enorme entertainmentwaarde. Muzikaal gezien is het het uiteraard allemaal net niet, de gutaarsolo van Russ Parrish direct na het eerste nummer begint leuk maar eindigt in een ellenlange medley van jaren tachtig riffs. Na ruim acht minuten is het pas tijd voor het volgende nummer en tussen alle nummers door ratelt Michael Starr aan een stuk door. De focus voor de aanwezige fotografen tijdens de eerste nummers is bijna overweldigend te noemen. Alle poses worden aangenomen om de beste glamrock foto's te bieden en interactie met het publiek lijkt even naar de achtergrond te schuiven. De set duurt gevoelsmatig uren en we hebben het gevoel dat we het uitgekauwde trucje van de band inmiddels wel kennen. Bij iedere start van een nummer kunnen we de verwachte “grappen en grollen” van de band al bijna uitschrijven. Voor kwaliteit muziek hoeven we dan ook niet bij Steel panther aan te kloppen maar het Duitse publiek wat in grote getalen is toegestroomd slikt alles als zoete koek en geniet er met volle teugen van. Zodra een grote selectie aan vrouwen op het podium gehaald wordt, weten we dat het tijd is voor de laatste toegift ‘Gloryhole’ en dat het bijna tijd is om onze spullen weer te pakken voor het volgende avontuur op Rock Am Ring. 

Arch Enemy @ Mandora Stage

Na de poppy glamrock is het tijd voor weer een bak harde gitaren. Vol verwachting staan we op de Zweedse melodic deathmetalband te wachten aan de Mandora stage. Na bijna twintig minuten later dan gepland is het dan eindelijk zover en betreedt de band het podium.

De scherpe gitaartonen vullen het veld en zodra Alissa White-Gluz haar strot open zet voor ‘Deceiver, Deceiver’ is het publiek los. Een headbangende massa verwelkomt vervolgens de grote hit ‘War Eternal’ en ook ‘House of Mirrors’ eveneens als ‘Deceiver, Deceiver’ van het laatste album Deceivers (2022) wordt heel goed ontvangen door het publiek. Alissa blijft tijdens de nummers en er tussendoor de interactie met het publiek op een hoog niveau houden. Het publiek beantwoordt dit gebaar dan ook wild headbangend en meebrullend. De snelle afwisselingen tussen zuiver hoog en diepe donderende brullen is een waar genot voor het oor. 

Zoals altijd staat Arch Enemy garant voor een uitstekende mix van snoeihard en melodieus. Het publiek komt ogen en oren te kort. Het is onvoorstelbaar dat er uit zo’n “wezentje” een dergelijk diep en duister geluid kan komen. Alissa kan geen seconde stil blijven staan en gaat van links naar rechts over het podium onder overweldigende begeleiding van CO2 kanonnen, vlammenwerpers en periodieke rookgordijnen op het podium. Natuurlijk is zangeres Alissa de onbetwiste nummer één van de band. Maar het is goed dat alle bandleden ook hun ‘moment’ krijgen. En dan blijkt toch dat Arch Enemy de beschikking heeft over prima muzikanten. Zeker wanneer de drie gitaristen samen, naast elkaar, hun moment pakken, loopt kippenvel even over je rug.

De band gaat in vlot tempo van het ene naar het andere nummer, en natuurlijk passeert de grote hit ‘The Eagle Flies Alone’ de revue. Als laatste cadeautje is de hit ‘Nemesis’ bewaard en wat een waar genot is dit. De kneitersnelle drums donderen over het veld terwijl Alissa nog een keer het donkerste beest in haar naar boven haalt. Ondanks dat de band al wat jaartjes meedraait blijft Arch Enemy nog altijd een genot voor oog en oor.

Machine Gun Kelly @ Utopia Stage

De man die zijn rap carrière volledig ten onder zag gaan door Eminem's ‘Killshot’ als genadeklap in de diss battle die de twee een aantal jaar geleden hadden, kwam als een feniks uit het as tevoorschijn in de poppunk scene. Nadat we eigenlijk in de mainstream muziek een beetje afscheid hadden genomen van het poppunk genre, zorgde MGK met zijn laatste twee albums voor een totale poppunk revival. De jonge poppunk fans zijn dan ook in grote getale op komen dagen voor de grote MGK show op het Utopia Stage. 

Iets vroeger dan gepland verschijnt hij op de top van een gigantische piramide constructie achteraan op het podium te tonele. Door de belachelijke hoeveelheid rook die het podium opgeblazen wordt is de artiest in eerste instantie maar moeilijk te zien voor de fans. Ondanks zijn enorme spiky haar, zilverkleurig strakke shirt en dito broek valt hij tijdens zijn eerste nummer ‘papercuts’ een beetje weg in het decor en alle special effects. Als hij tijdens ‘born with horns’ neerdaalt op het podium en beter zichtbaar wordt voor de fans worden deze direct uitzinnig. Voor het nummer ‘maybe’ haalt MGK zijn maatje Oliver Sykes van Bring me the Horizon tevoorschijn en krijgen we een klein voorproefje van de gekte die we vanavond tijdens de afsluiter Bring me the Horizon te wachten staat van de fans.

De slimme samenwerking in de laatste twee albums met onder andere Travis Barker van Blink 182 komt goed terug in de productie en opbouw van de nummers. Ieder nummer lijkt een hit en de fans schreeuwen letterlijk alles mee. De aanhoudende interactie met het publiek wordt met volle teugen genoten door de fans. Met een reeks poppunk songs houdt MGK het tempo strak en houdt de geboren entertainer het publiek constant in beweging. De hit ‘I Think I’m OKAY’ brengt het publiek naar een nieuw hoogtepunt en door de super strakke gitaarsolo van Sophie Lloyd wordt er een waar meesterwerk afgeleverd. De set raast verder en ‘5150’ wordt eveneens weer luidkeels meegezongen door de fans.

MGK haalt alles uit de kast, en als het tijd is voor de afsluiter, zal MGK gedacht hebben, wat Jason Butler van FEVER 333 vrijdag kon, kan ik beter. Hij verdwijnt van het podium en verschijnt ineens ten tonele boven op de riggingconstructie van de nabijgelegen Warsteiner bar. Met een knalrode lucht door de ondergaande zon op de achtergrond trakteert MGK op sprookjesachtige wijze zijn fans op ‘my ex's best friend’. Misschien niet het meest metal- of rockachtige om te zeggen, maar MGK zet hier toch wel een van de beste shows neer die Rock Am Ring de afgelopen dagen heeft mogen ervaren.

Bullet For My Valentine @ Mandora Stage

Als last minute invaller vanwege annulering van Five Fingers Dead Punch's Europe Tour, had Bullet for my Valentine de taak om te laten zien dat ze geen tweede keuze zijn maar headliner materiaal. 

Die boodschap had de metalcoreband uit Bridgend, Wales goed begrepen. Direct met het eerste nummer ‘Knives’ gaat het los. Vanaf het begin van de set is het gelijk duidelijk dat dit een uur lang metalcore in je bakkes wordt. De band speelt een extreem strakke set en de screams van zanger Matthew Tuck komen hard aan bij het publiek. Na drie nummers is het tijd om het publiek voor hun aanwezigheid te bedanken en het feit dat de Welshmen hier mogen staan. Onder luid gejuich vliegen de duivel hoorns massaal de lucht in. Als vervolgens de klassieker ‘4 Words (to Choke Upon)’ ingezet wordt gaat het publiek weer helemaal los. 

‘You Want a Battle? (Here’s a War)’ wordt goed meegezongen, zelfs bepaalde stukken volledige door het publiek wat in grote getale weer naar de Mandora Stage is gekomen. De songs gaan heel vlotjes in elkaar over en ondertussen wordt het spervuur aan crowdsurfers dat naar voren geloodst wordt alsmaar groter, het aantal fans wat de moshpits induikt blijft groeien en interactie tussen band en publiek lijkt steeds hechter. Hoe verder we in de set komen lijkt Jason Bowld bijna op oorlogspad te zijn en zijn drumstel naar de andere wereld willen hebben. Deze man slaat zo hard en zo strak dat je soms alleen maar kan focussen op de drumpartijen.

Melden we al eerder dat de productie bij MGK goed in elkaar zat, bij Bullet For My Valentine is de lichtshow echt next level te noemen. Het aanvullend gebruik van vuurwerk, vlammenwerpers, rookgordijn en een complete vlammenzee tussen Jason Bowld en de rest van de band toont aan dat de heren een headliner waardige productie weten neer te zetten. De nummers worden door alle effecten perfect versterkt en krijgen zo waar mogelijk nog meer power. Met ‘Waking the Demon’ wordt nog een keer alles van het publiek gevraagd. Op standje tornado wordt er een mega circle pit ingezet en de band geniet er zichtbaar van. Het lijkt ook de band die extra power te geven om vol gas nog een keer vier minuten alles te geven.

Dat Bullet For My Valentine niet in eerste instantie geprogrammeerd was, is zeker na dit optreden een groot vraagteken. De power die gegeven werd in deze show hebben we eerlijk gezegd nog niet heel veel gezien dit weekend op Rock am Ring. Kortom, TOP show.

Bring Me The Horizon @ Mandora Stage

Terwijl het oudere Rock Am Ring publiek zich traditiegetrouw vermaakt met de standaard afsluiter op het hoofdpodium Die Toten Hosen, wordt op de Mandora Stage een grote verbouwing uitgevoerd voor de echte headliner én afsluiter van de dag, Bring Me The Horizon. Het decor is zonder de band erin al theater waardig en voorspelt een groots spektakel. Niet alleen in de fotopit maar op het hele veld was het dringen voor een plekje, niemand leek de grote Bring Me The Horrizon show te willen missen, ten koste van Die Toten Hosen.

Na een korte videogame intro op de grote schermen is direct duidelijk dat de hele show een aaneensluitend verhaal zou worden waarin alle hits van de Britse Rockband verweven waren. Tijdens de gehele intro was het doodstil op het veld, alleen de momenten dat er door EVE.L (het geanimeerde figuurtje op het videoscherm) interactie werd gevraagd ging het publiek gelijk los. Het podium gloeit rood op en als de eerste klanten van de gloednieuwe single 'AmEN' door de luidsprekers knallen, vergezeld van een indrukwekkende vlammenzee, gaat de band los. Het Mandora veld verandert gelijk een hysterische, kolkende massa. De band die begon als metalcore en steeds meer elementen wist toe te voegen, weet hier nu een stadion waardig rockspektakel neer te zetten, en dan zitten we pas aan het eerste nummer.

We krijgen geen seconde om op adem te komen want ook ‘Teardrops’ dendert vol gas het veld over. Al springend, moshent en meezingend blijft het publiek in een soort van Bring me the Horizon trance. Oli Sykes neemt al zingend de moeite om zijn maatje MGK, die zich inmiddels in de fotopit begeeft even een high five te geven. “Are you calling that a moshpit, you fucking pussies” klinkt het door de microfoon en als reactie op deze uitdaging wordt de moshpit vooraan direct verdubbeld in grootte en intensiteit. Met “Do you know what a f*cking circle pit is” wordt ‘The House of Wolves’ ingezet en het tempo van de band en het publiek lijkt nog twee versnellingen hoger te gaan. De nummers voelen als een doorlopende trance en het publiek laat geen seconde van de show los. Alles wordt meegezongen en iedere instructie die ze van Oli Sykes ontvangen (moshpit, circle pit, meezingen, springen) wordt als marionette opgevolgd. 

Courtney LaPlante van Spiritbox heeft de eer om de eerste vers en het refein van ‘One Day the Only Butterflies Left Will Be in Your Chest as You March Towards Your Death’ mee te zingen. Een stuk wat normaal waargenomen wordt door Amy Lee van Evanescence, maar die waren inmiddels onderweg naar een volgend festival. Courtney’s bijdrage doet zeker niet onder ten opzichte van het origineel. Courtney blijft nog even hangen voor ‘Nihilist Blues’ om hier ook de vrouwelijke zangpartijen voor zich te nemen. Met ‘DiE4u’ blijven nog even in een rust moment maar uiteraard is dit van korte duur.

Gedurende de show verandert het podium “locatie” verschillende malen door gebruik te maken van interactieve schermen over het gehele decor. Zo beginnen we in “the church of NEXT GEN” , bezoeken we een ijzige ijsvlakte en eindigen we in de diepste poorten van de hel. De algehele sfeer wordt steeds duisterder en demonischer. Zodra EVE.L weer in beeld is en aangeeft dat de “rebelion” bezig is met een tegenaanval onder de naam ‘Kingslayer’, gaat het publiek weer uit zijn dak en gaat weer vol gas mee in de snelheid van het nummer ‘Kingslayer’.  

De laatste drie nummers, 'Drown', 'Throne' en 'Can You Feel My Heart' laten de Mandora Stage in puin en complete chaos achter. De band maar vooral het publiek lijken op deze laatste uren van Rock Am Ring nog een keer alles te willen geven. Het publiek danst, zingt, springt, mosht en perst de laatste restjes energie eruit. Deze laatste drie nummers lijkt er geen sprake te zijn van band en publiek maar leven we met zeker vijftigduizend mensen in een Bring Me The Horizon gekte. Zodra 'Can You Feel My Heart’ ingezet wordt; lijkt heel Rock Am Ring in de fik te staan, iedereen is wild, het veld is chaos en alle laatste vuur- en vuurwerk effecten die Rock am Ring nog heeft worden ingezet om de beste show van het weekend af te sluiten.

Misschien is Bring Me The Horizon persoonlijk niet onze meest favoriete band, maar de show die ze vanavond lieten zien gaat als een van onze top drie de boeken in. Schitterende productie, super strakke set en een constant gevoel van wij tegen de wereld, bracht Bring Me The Horizon naar een nieuw hoogtepunt van dit festival. Stiekem was dit het beste optreden van het hele weekend Rock Am Ring.

Als de laatste klanken van ‘Steal Something (bandopname)’ over het veld uitdoven en Rock Am Ring tot een einde is gekomen, blijven we achter met een muzikaal voldaan gevoel. Ondanks wat technische problemen in de opstartfase heeft Rock Am Ring een schitterend festival neergezet met waanzinnige acts, grote verrassingen en vooral een topgevoel van samenhorigheid en nieuwe vriendschappen. Op de laatste avond werden de data voor 2024 al bekend gemaakt en hopelijk wordt volgend jaar weer zo’n feestje en kunnen we 2023 mogelijk muzikaal zelfs overtreffen.

Bekijk ook het volledige fotoverslag van deze derde festivaldag.