Review Rock Am Ring 2024: vrijdag 7 juni - Veel show, gitaar en al één groot feest

Rock am Ring blijft een jaarlijks terugkerend feestje voor vele Duitse (en ook internationale) rockliefhebbers. Een geweldige line-up van bijna 100 verschillende artiesten, opwindende optredens en een onvergetelijke sfeer. Tel hier nog de top weersomstandigheden en genoeg koud bier voor de bezoekers bij op en je hebt alle ingrediënten voor wederom een waanzinnig weekend Rock am Ring. Ook dit jaar zijn wij van GigView weer van de partij om ons drie dagen onder te dompelen in de Duitse gekte die Rock am Ring heet.

Kijk hier voor het volledige fotoreportage van dag 1 (vrijdag 7 juni).

Guano Apes @ Utopia Stage

Waar vorig jaar het early zeros feestje nog afgetrapt werd met Papa Roach, Limp Bizkit en Sum41, brengt Rock am Ring ons dit jaar met Guano Apes terug naar de tijd van MySpace en wijde skate broeken. Na twaalf jaar keren de Duitse Guano Apes weer terug naar de “heilige” grond van het Rock am Ring festival. Dit keer mogen ze het publiek (verder) ophypen tijdens de vrijdagmiddag. Na een goede warming-up van de Duitse Querbeat, staan de eerste twee publieksvakken alweer goed gevuld, als Guano Apes het eerste nummer van hun set zonder enige intro of poespas inzet. Zangeres Sandra Nasić zet haar strotje direct goed open met “You Can't Stop Me” en lijkt zeer goed bij stem vandaag. Het publiek omarmt nog steeds Guano Apes na al deze jaren en geniet zichtbaar van het aangeboden repertoire. Met een set van tien nummers waarin uiteraard alle grote hits als “Open Your Eyes”, “Big in Japan” en “Lords of the Boards” in voorbijkomen en wat daarmee genoeg meezing materiaal brengt, weten Guano Apes het publiek goed mee te krijgen. Alle gewensten, ohs, en ahs worden beantwoord en Guano Apes weet een net afgewerkte maar simpele show te bieden.

Royal Blood @ Utopia stage

Als je het grote Utopia stage moet vullen met een bezetting van maar twee bandleden moet alles goed gaan om niet te verdrinken in de massa van het podium. Helaas maakte Royal Blood een valse start met openingsnummer “Out of the Black”. Terwijl het publiek gespannen toe bleef kijken was zanger/bassist Mike Kerr voor een groot deel van het nummer niet te horen en werd veel te laat ingegrepen door de technische crew. Zijn je kansen dan gelijk verkeken als band? Tuurlijk niet, gewoon creatief zijn! Als al het geluid weer op de rails is springt Drummer Ben Tatcher achter zijn drumstel vandaan, duikt het publiek in en begint de gewenste moshpit te bouwen samen met het publiek. Dit is niet tegen dovemansoren en onder luid gejoel komt een deel van het eerste vak in beweging. De band weet voor bijna een vol uur goed de sfeer er in te houden. Ondanks een beperkte set-up van basgitaar en drums klinkt het als een vol podium en biedt de band veel volume. Grote hit “Little Monster” golft heerlijk over het veld heen en de daaropvolgende drumsolo was heerlijk vol en snel. Mag de band dan na hun valse start dan in ieder geval knallend afsluitend vraag je je af? Nee helaas, ook aan het begin van de afsluiter “Figure It Out” gaat het weer mis maar dit maakt voor het publiek niets uit. Royal Blood heeft het publiek voor zich gewonnen vandaag en sluit gezamenlijk knallend af.

††† (Crosses) @ Mandora Stage

Na jaren fan te zijn geweest van Deftones, trok mijn nieuwsgierigheid voor Chino Moreno’s zijproject ††† (Crosses) mij naar de Mandora Stage. ††† die eindelijk de grote oversteek naar Europa maakte en nu tijdens een zonsondergang op het Rock am Ring festival staat. Een muzieksfeer die eigenlijk het beste tot zijn recht zou komen in donkere underground clubs of in grauwe venues van steden als Berlijn en Londen. ik was heel benieuwd. De tournee is bedoeld ter promotie van het nieuwe album “Goodnight, God Bless, I Love U, Delete” waarvan dan ook de intro gestart wordt. Als er afgetrapt wordt met “Invisible Hand” is direct duidelijk dat dit ook heel goed werkt op een groot festival. Donkere beats, gecombineerd met heerlijke gitaarwerk van Shaun Lopez en het duister melodische stemgeluid van Chino Moreno, ondersteund door een mural met bizarre video backdrops brengt het publiek direct goed in de sfeer. De aandacht en publieksaantal blijft groeien gedurende de set en zichtbaar zet ††† een flinke stempel op deze eerste festivaldag. De band biedt een goede mix van nummers van het nieuwe album met ook oudere nummers als “Telepathy” en “This Is A Trick”. Alles vloeit heerlijk in elkaar over en van diverse media die we getipt hadden over deze act, worden we na de show bedankt. "Wat is dit vet" en "had ik echt niet verwacht". Een super goede introductie van band en hun nieuwe album aan Europa. Door deze show hebben ze zeker een vergroting van hun fanbase gecreëerd.

Dropkick Murphys @ Utopia Stage

Met een band als Dropkick Murphys weet je dat je altijd gebakken zit voor een middagje feest. Dit weten uiteraard ook de Duitse fans en het Utopia veld is dan ook afgeladen tot ver na het reuzenrad als de mysterieuze tonen van “Foggy Dew” het veld vullen. De band betreedt het podium onder luid gejuig en zodra we de guitige blik van zanger Ken Casey zien weten we dat het weer een ouderwets folkpunk feestje gaat worden. Tijdens het eerste moment van “For Boston” hebben we wederom technische problemen en is Ken niet over de microfoon te horen. Gelukkig hebben ze het deze keer snel door en schalt zijn stem binnen no time in volle sterkte over het veld. Opwarmen doen de Celtic punk niet aan, want ze schieten naadloos door naar “The Boys Are Back”. Als Ken vervolgens het podium af komt en de barrière op klimt om de eerste rijen mee te laten zingen, is het hek van de dam. Wat volgt is een uur durend folkpunk feestje gevuld met de geliefde banjo, fluit en gitaar sound van de band. Een mix van hits van de verschillende albums komt voorbij en als je een Duits publiek helemaal gek wil krijgen moet je er nog een meezing-cover erin gooien. Geen probleem! Zelden heb ik een publiek zo luidt “You'll Never Walk Alone” mee horen schreeuwen als vandaag. Nog een keer vliegt het stof en bier je om de oren door alle moshpits tijdens “Rose Tattoo” voordat de band bedankt en Rock am Ring dampend achterlaat. Wat een heerlijke show was het weer,  Dropkick Murphys is een band die je kan blijven zien en iedere keer weer als een nieuw feestje kan ervaren.

Kerry King @ Mandora Stage

Toen Kerry King een solo tournee in Europa aankondigde en wij hoorde dat ook Rock am Ring aangedaan zou worden, waren we wel erg enthousiast. Je weet dat dit garant zal staan voor een muur aan gitaargeluid en ouderwetse lomp thrash metal werk.  Wat we hadden verwacht krijgen we ook zeker terug en nog eens in meervoud. Een volle set met nummers van zijn soloalbum en uiteraard single “Idle Hands” wordt zeer goed ontvangen door het toegestroomde publiek. Als tussendoor nog een aantal Slayer nummers gespeeld worden, waaronder “Raining Blood", hebben ze het publiek volledig mee. Ouderwets vuig thrash metal feestje waar we op gehoopt hadden.

Queens Of The Stone Age @ Utopia Stage

Queens of The Stone Age is een band met een flink trackrecord. Al jaren weet de band rond Josh Homme het publiek te boeien met hun American (western) rock. Ook tijdens Rock am Ring staat al ver voordat de band op komt, bijna alle vakken voor het Utopia Stage afgeladen. Zodra Josh Homme het podium betreedt, is even de vraag of hij zich wel helemaal goed voelt, tijdens het eerste nummers zit er buiten zijn gitaarspel weinig beweging in en ook de muts die hij tot aan zijn neus over zijn hoofd getrokken heeft beloofd niet veel goeds. Gelukkig blijkt dit alles schijn, zodra (heel toepasselijk) tijdens “Sick, Sick, Sick” de muts verdwijnt en er meer beweging in komt. Als we het over de muzikale uitvoering van de nummers hebben dan hebben we niets te klagen en is alles op het topniveau wat we van de band kennen en verwachten. Over stage presence is echter wat minder enthousiast over te schrijven. Ondanks het goed uitgelichte podium is er weinig beweging te zien en blijven de bandleden aan hun microfoon spot geplakt. ook interactie met het publiek is minimaal en dat is te merken aan de sfeer in het publiek. Er wordt zeker genoten en de eerste paar rijen zingen alle nummers lekker mee, maar het grootste deel van het toegestroomde publiek ervaart het optreden maar gaat er zeker niet in mee. Iets wat binnen dit genre misschien niet als vervelend ervaren hoeft te worden maar na een dag van “feest” acts waarbij het publiek bij alles betrokken wordt voelt deze rust wat als een pauze momentje. Hoe dan ook, Queens Of The Stone Age zet wederom een muzikaal ijzersterk optreden neer en geeft het publiek misschien wel de rust die ze even nodig hadden.

Beartooth @ Mandora Stage

De (show)metalcore band uit Ohio heeft een mooie plek gekregen op de Mandora stage om Rock am Ring te laten zien wat ze waard zijn. Beartooth is een metalcore band die zeer goed begrepen heeft hoe showmanship en publieksparticipatie werkt. Vanuit een lange intro betreedt zanger Caleb Shomo in zijn eentje het podium met alleen een spot op hem. Zodra hij “Sunshine!” inzet vliegt de confetti je gelijk om de oren. De band is extreem energiek en alle leden vliegen alle kanten op over het podium. De gehele set is een opeenstapeling van lichteffecten, videowalls, vuur en rook-effecten. Zanger Caleb Shomo presteert het om vanaf halverwege de show ieder nummer in een nieuwe outfit ten tonele te komen en tijdens het laatste nummer “In Between” vult de lucht boven het Mandora Stage met een grootse vuurwerkshow. Al met al muzikaal een aardige act maar door alle showelementen eromheen raak je soms de focus wat kwijt van het feit dat je naar een band staat te kijken en luisteren.

Descendants @ Orbit Stage

Rock am Ring programmeert altijd heel breed zodat er altijd iets tussen zit voor iedere bezoeker. Of je nu voor komt voor een Duitse rock ballad, stevige metalcore, electro-infused rock of pop punk, voor iedereen wat wils. Als je dan voor een punk feestje wil zorgen zijn Descendants een zeer goede keus voor de echte klassieke skate punk. De oldtimers die al sinds 1977 bestaan (sinds 1980 met zanger Milo) strijkt neer op het kleine Orbit Stage. Wie denkt dat deze oude mannen het onder doen bij de jonkies in de punk hebben het mis, in sneltreinvaart knallen “Feel This” “Hope” en “Silly Girl” door de versterkers als eerste nummers. De stem van zanger Milo blijft heerlijk om naar te luisteren en het vliegensvlugge gitaarspel van Stephen Egerton verveelt nooit. Toby Morse (zanger H2O) heeft het in het nummer “What Happened?” over ‘Passion before Fashion’ en dat tonen deze heren ook. Misschien door het schreeuw contrast met Beartooth valt het extra op maar alle leden zijn gewoon gekleed in een jeans en effen shirt en Milo loopt zelfs in een soort van huispak. Maar nog steeds maakt het helemaal niets uit hoe je eruit ziet, want de heren gaan gewoon 100% voor muziek, en goede muziek maken ze. Als je de uur durende set van ACHTENTWINTIG nummers voorbij hoort komen kan je niet ontkennen dat deze band zo verschrikkelijk veel hits geproduceerd hebben. Ondanks dat de opkomst niet groot is (mede vanwege de Beartooth tegelijkertijd op Mandora Stage) zit de energie er goed in en geniet het publiek van begin tot eind. Een paar keer zitten ze er iets naast maar niemand interesseert het of heeft het zelf niet door. Iedereen geniet van de show en zingt de grote hits als “Everything Sux”, “I'm Not a Punk” en “Weinerschnitzel” uit volle borst mee. Als mijn persoonlijke favoriet “Coffee Mug” voorbijkomt twijfel ik even om ook nog de pit in te duiken maar bedenk mij dan dat ik inmiddels ook niet meer van een van de jongste ben en nog twee schitterende festivaldagen moet volmaken. Het plezier waarmee deze band nog steeds op het podium staat en de energie waarmee ze nummers brengen is en blijft vreselijk aanstekelijk.

Na Descendants is het aan Pennywise om de punkgekte bij Orbit Stage warm te houden en de eerste festivaldag af te sluiten. Voor ons zit de dag er echter al op en vertrekken naar ons hotel voor wat welverdiende rust en ons op te laden voor waarschijnlijke een tweede schitterende en zonovergoten festivaldag Rock am Ring 2024.