Review Rock Werchter 2019 dag 2: vrijdag 28 juni - All hail the king called Tool

Datum: 
vrijdag, 28 juni, 2019

Werchter, de godfather der Europese festivals. Smalend wordt het de laatste tijd Pop Werchter genoemd in plaats van Rock Werchter en daar schuilt misschien wel een grond van waarheid in. Op vrijdag echter kunnen liefhebbers van het betere gitaarwerk wel hun hartje ophalen aan de main stage, want vandaag doet Rock Werchter zijn naam alle eer aan!

 

Whispering Sons mocht het feestje op gang trappen op de main stage. Deze winnaars van Humo’s Rock Rally 2016 zouden niet de enige winnaar zijn die vandaag aantreedt. Ook Warhola (winnaars in 2014) zal later op de dag in KluB C het beste van zichzelf geven. Maar terug over naar de orde van de dag: Whispering Sons! Het ongeloof en de dankbaarheid stonden af te lezen in de ogen van zangeres Fenne Kuppens. Je zag haar letterlijk denken: “Wat is dat hier allemaal!?” Er had dan ook aardig wat volk postgevat aan de main stage om gewillig terug gekatapulteerd te worden naar begin jaren tachtig. Linken met Joy Division en The Sisters of Mercy zijn nooit ver weg. Fenne zet haar podiumpréséance extra in de verf door - in tegenstelling tot de rest van de band, die volledig in het zwart zijn - zichzelf spierwit uit te dossen. Ze bedankt regelmatig het publiek omdat ze de moeite namen om “zo vroeg te komen”. Met hun ijzersterke combinatie van postpunk en new wave legden zij de lat op de main stage wel ineens héél hoog. Zo hoog dat later The 1975 en Bring Me The Horizon er niet in slaagden dit niveau te evenaren, laat staan er over te springen!

De eerstvolgende band die het niveau wel makkelijk aankon, was Weezer! Zij begonnen er aan met het imposante drieluik Buddy Holly, My Name is Jonas en Undone. Hun muziek is misschien makkelijk verteerbaar, maar daar is op zich niets mis mee. Zelfs niet wanneer zij hun eigen versie brengen van Take on Me en Africa. Alsof het nog niet genoeg is, spelen ze zelfs een cover in een cover: Longview van Green Day in Happy Together van The Turtles, faut le faire en er nog makkelijk mee wegkomen ook! Zanger Rivers Cuomo mag dan misschien geen spraakwaterval zijn, noch een volksmenner, maar het uurtje vloog wel voorbij! Hopelijk duurt het deze keer geen 18(!) jaar voor deze heren nog eens op Werchter staan!

Over Bring me the Horizon zijn we heel wat minder enthousiast, maar de bakvisjes die massaal vooraan hadden postgevat, zullen mij hierover wel tegenspreken. Hun recente songs hebben een hoog Linkin Park gehalte, maar dan van iets minder kwaliteit, Linkin park van de Lidl zullen we maar zeggen, en dat terwijl de band zijn roots heeft binnen de zware metalcore. De danseresjes op het podium deden ons bij momenten wel wat genieten, maar ondanks hun toomloze inzet, sloeg de vlam toch zelden in de pan. Een beetje hun eigen fout ook, want kostuumwissels bij een metalband is zoals headbangen op Beyonce! Tijdens Drown begaf zanger Sykes zich tussen de menigte, dit tot groot jolijt van de tienermeisjes op de eerste rij. Ergens moeten ze misschien een zware beslissing nemen: gaan voor die meer poppy muziek, of willen ze het zwaar houden? Want de band gaf de indruk een Graspop-optreden te willen brengen, terwijl de meesten op Werchter hun wenkbrauwen fronsen bij de woorden mosh- of circlepit. Zo bewees ook het einde, tijdens afsluiter Throne waagde de band zich zowaar tot een Slipknotachtige “Sit in and jumpdafuckup”, maar de sobere belangstelling en het confettikanon dat daarmee gepaard ging, bewees nogmaals dat zij nog niet tot de grote jongens behoren. Vertier voor sommigen, snel wegspoelen met een biertje voor de meesten!

The Cure zien op klaarlichte dag lijkt misschien een beetje raar, maar geen kat die daarom maalt want het was zeer druk aan de main stage toen Robert Smith en zijn gezellen het podium bestegen. Het leek wel of Smith zijn gitaar wat gekrompen was, dat of hij was zelf iets gegroeid in de breedte! Zijn gitaarspel leed er echter niet onder, al begint hij eerder sober met Shake Dog Shake en Just One Kiss. Een set van bijna twee uur is voor een band als the Cure geen probleem. Met meer dan tien studioalbums is er keuze genoeg! Bassist Simon Gallup bepaalt nog steeds mee de sound en het tempo en Smith waagt zich zowaar aan een intro op een (dubbele) blokfluit tijdens Burn. Na 90 minuten begonnen de heren aan een impressionante bisronde van meer dan een half uur. Een bisronde die bol stond van klassiekers: Lullaby, The Caterpilar, Friday I’m in Love en afsluiter Boys Don’t Cry. Wij pinkten haast een traantje weg bij het horen van zo veel moois! Puike set!

En dan was het tijd voor de headliner van deze dag. En wat voor een... Een band die het laatst speelde op Rock Werchter in 2006 en in 2007 op Pukkelpop hun laatste Belgische show brachten, nu na twaalf jaar terug op tournee in Europa. Het gaat uiteraard over het iconische Tool en zij waren FANTASTISCH!! Eigenlijk zouden we niet meer moeten schrijven dan dat, want wat speelde Tool strak en op een eenzaam, hoog niveau! De foutjes die er in het begin van de tournee nog inzaten, zijn er vakkundig uitgeslepen en Tool is op kruissnelheid! Opener Ænema kwam binnen als een kopstoot en voordat je goed en wel hersteld was, mepten zanger Maynard James Keenan, gitarist Adam Jones, drummer Danny Carey en bassist Justin Chancellor je compleet murw met kleppers als The Pot en Parabola! Gelukkig konden we met de nieuwe tracks Descending en Invincible even op adam komen, maar met Vicarious en een retestrakke versie van afsluiter Stinkfist bewezen de heren van Tool dat zij en zij alleen de koningen van de progressieve metal zijn! Superlatieven voor deze show zouden het optreden enkel oneer kunnen aan doen, zo goed was het! Jammer dat het telkens zo lang moet duren eer we ze te zien of te horen krijgen. All hail the King!

Foto's door Rock Werchter en GigView (Tool @ Rock Am Ring).

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!