Review Rolo Tomassi, Cryptodira & Ethereal Darkness @ De Cinema

Muzikale ontdekkingen op een maandagavond in de zomervakantie, wij verkiezen het met graagte boven een strandvakantie.

Het adagium wil dat ‘gratis niet bestaat’, althans dat is wat bepaalde politici ons willen doen geloven. Toch staat er vanavond zowaar een volledig kosteloos avondje metal geprogrammeerd in Aalst en dus wenden we de steven alweder richting de Denderstad waar ondergetekende de laatste tijd zo vaak present tekent in De Cinema dat moeder-de-vrouw stilaan vermoedens over een heimelijke maîtresse begint te koesteren.

BE Metal en Grimm Gent hebben ondertussen meer dan hun strepen verdient in het organiseren van de betere undergroundgigs en staan nog steeds te boek als de verantwoordelijken achter één van mijn muzikale hoogtepunten in 2019 (Archspire op dezelfde locatie). Ook vandaag is de affiche vrij verrassend want ondanks mijn constante honger en niet aflatende zoektocht naar nieuw materiaal om mijn naasten mee te terroriseren doen twee van de drie bands op de bill geen enkel belletje rinkelen.

Ter mijner verdediging, de openingsband Ethereal Darkness bestaat nog maar officieel in fysieke vorm sinds maart van dit jaar dus het is niet zo verwonderlijk dat ze onder mijn radar gebleven zijn. En laat die eerste onbekende nu meteen de ontdekking van de dag zijn. Bandbrein en enigma Lars broedde blijkbaar al een tijdje op een plan om zijn muzikale ideeën -ter wereld gebracht op het debuut Smoke And Shadows- te vertalen naar een live context en de aanwezigen vanavond behoren dus tot een nog vrij select kringetje dat mag verkondigen Ethereal Darkness al op een podium te hebben gezien. Wat we zien, en vooral horen, is niet minder dan indrukwekkend. De melodische doom/death metal met een zijstapje naar black en progressief is van een bijzonder hoog niveau voor een band die nog maar net de neus aan het venster steekt. Vergelijken met andere bands is altijd een beetje afbreuk doen aan de spelende band maar wie toch op zoek is naar een referentiepunt zou ik verwijzen naar Insomnium, oude In Flames (tijdperk ‘Whoracle’) en de ruigere passages van Alcest. Opvallend is dat de band ruim de tijd krijgt om zich aan het publiek te presenteren. Het is weinig openingsacts gegund om een dikke drie kwartier te mogen vol maken maar in het geval van Ethereal Darkness is dit verre van een straf en vervelen we ons geen moment. Het is ook  vertederend om te zien dat de beperkte podiumervaring de band nog een beetje parten speelt, de frontman is ronduit verlegen waardoor er tussen de nummers door kleine ongemakkelijke stiltes vallen.  Maar dit euvel zal zichzelf ongetwijfeld vanzelf oplossen in de toekomst. Mits de nodige promotie en support zou de toekomst er voor deze bende wel eens zeer mooi kunnen uitzien.

Van enige verlegenheid is er bij Cryptodira uit de VS dan weer absoluut geen sprake, met typisch Amerikaanse branie gooien ze zich in het strijdtoneel voor een bijzonder korte maar krachtige set. Het is blijkbaar hun eerste optreden ooit op Belgische bodem en de frontman laat niet na om dit meermaals te vermelden. Muzikaal is Cryptodira verre van easy listening, integendeel, het is tegendraads, hoekig en nukkig. Geen evidentie voor uw nederige dienaar die een streepje melodie wel kan verdragen en soms moeite heeft om het alle kanten opbotsende geluid in z’n brein te ordenen. Net wanneer je denkt dat je ‘mee’ bent met de opbouw van een nummer komt het plots brutaal tot z’n einde of zwenkt 180 graden om een heel ander spoor te volgen. Liefhebbers van The Dillinger Escape Plan of Between The Buried And Me hebben er in ieder geval een nieuw orkestje bij. Mathcore, metalcore (inclusief cleane zang), grindcore en een toefje black metal, het wordt allemaal in de blender gegooid en dat met het enthousiasme van een roedel jonge honden. Niet meteen spek voor ieders bek maar de opwinding nadien aan de merchstand bewijst dat men vandaag nieuwe vrienden heeft gemaakt. Al is een set van een dikke twintig minuten wel erg kort. Bijzondere vermelding trouwens voor de opvallende drummer die lijkt op een oneigenlijk maar bijzonder afgetraind kind van Philippe Geubels en Elton John.

Hoofdact en bekendste naam op de affiche vandaag is het Britse Rolo Tomassi. Die opvallende naam ontlenen ze niet aan één of andere Italiaanse pooier maar is gebaseerd op een fictief personage uit de sublieme film LA Confidential. In eigen land is de band ondertussen al een gevestigde naam en ook in Nederland weten ze wat opwinding teweeg te brengen. België is vooralsnog niet als een blok voor hen gevallen maar afgaande op de prestatie vanavond kan dat niet lang meer op zich laten wachten. In 2009 stond de band al eens op Pukkelpop en werd toen door De Morgen ongenadig de grond ingeboord (‘de mayonaise op onze frieten begon spontaan te schiften’). Ofwel is de band sindsdien sterk gegroeid (plausibel) ofwel had de toenmalige journalist het niet zo begrepen op harde, technische muziek (zeer plausibel). Wat er ook van zij, in Aalst staat er een geoliede machine op het podium. Net zoals Cryptodira is het allesbehalve evident om het allemaal te bevatten maar de mathcore van Rolo Tomassi zit toch net wat beter en slimmer in elkaar waardoor je niet volledig verloren dreigt te lopen in de ingewikkelde songs. Frontvrouw Eva ziet er uit als een studente sociologie maar als ze haar strot opentrekt breekt de hel los, een oerkracht die je haar op het eerste gezicht niet zou aangeven. Pas halverwege de set laat ze horen dat er naast een baarlijke duivelin ook nog een engeltje in haar schuilt. Haar cleane zang is ontroerend zonder ook maar één moment fragiel te worden. Zo overtuigend en sterk ze lijkt tijdens het zingen, zo verlegen is ze wanneer ze het woord moet nemen tussen de songs door. Plots verandert de razende furie in het verlegen buurmeisje dat je na veel overtuigen en flemen zover hebt gekregen om jou haar eerste kus te laten ontfutselen.

De rest van de band weet evenzeer te overtuigen en weeft een strak en uitgekiend muzikaal tapijt waar Eva haar vocals doorweeft. Ook hier kunnen we niet om de gelijkenissen met The Dillinger Escape Plan heen en ook Converge zou geen misselijke vergelijking zijn maar dankzij de cleane zang en wat shoegaze klinkt Rolo Tomassi toch helemaal als zichzelf. Het kleine maar fanatieke publiek laat het zich welgevallen. We hebben onze maandagavonden al slechter gesleten dan vandaag.