Review Scott Stapp @ Tivoli

Dromen komen soms uit. Terwijl de post-grunge rockers van Creed wereldwijd zo’n veertig miljoen CD’s verkochten, legden de heren uit Florida zich vooral toe op de Noord-Amerikaanse markt om te touren en was er zelden of nooit een Europese tour. De fans op het Oude Continent bleven dus vele jaren lang op hun honger zitten en droomden ervan om de hits van Creed ooit nog eens live mee te kunnen zingen. Met de passage van Scott Stapp (de zanger van Creed) in de Utrechtse zaal Tivoli De Helling waren de verwachtingen dan ook hooggespannen op donderdag 24 april 2014.

Wegens de verre verplaatsing van Brussel naar Utrecht, kwam de Festivalblog-delegatie niet op tijd aan om het Nederlandse voorprogramma The Pheromones te aanschouwen, maar konden we wel de zaal verkennen en vaststellen dat Tivoli De Helling een heel gezellige concertclub is waar pakweg 300 fans verzamelden om Creed-boegbeeld Scott Stapp aan het werk te zien, nu hij volop zijn tweede solo-CD ‘Proof Of Life’ aan het promoten is.

Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat van de 17 nummers die de setlist sierden, er maar liefst 9 tracks van die nieuwe CD kwamen (‘Slow Suicide’, ‘New Day Coming’, ‘Break Out’, ‘Hit Me More’, ‘Only One’, ‘Jesus Was A Rockstar’, ‘Crash’, ‘Dying To Live’ en ‘Proof Of Life’). Sommige van deze nieuwe nummers bevestigen de post-grunge sound waarmee Creed bekend werd, andere liedjes lieten dan weer een iets moderner geluid horen (de ‘woohoohoo’-meezingkoortjes waren niet uit de lucht gegrepen).

Enig minpunt van de avond was dat Scott Stapp uit zijn eerste solo-CD ‘The Great Divide’ (2005) slechts één nummer bracht, namelijk ‘Justify’. Maar het enthousiaste publiek stoorde zich daar niet aan en ging pas helemaal loos telkenmale Scott Stapp en zijn vier jonge begeleiders (waaronder twee gitaristen) uitpakten met een bekende hit van Creed. Zo passeerden ‘What If’, ‘My Own Prison’, ‘Bullets’, ‘Higher’, ‘One Last Breath’, ‘My Sacrifice’ en ‘With Arms Wide Open’ de revue en stegen zowel de performers als het publiek tot ongekende hoogte, telkens het refrein zich openbaarde.

Openbaring jawel, want de schrijfsels van Scott Stapp (ondertussen een veertiger) getuigen niet enkel van zijn hervonden Christelijk geloof na een leven waarin de excessen van sex, drugs en rock ’n roll in 2003 bijna leidden tot een zelfmoordpoging, maar de songs laten ook een vertrouwd patroon horen qua opbouw, met een openbrekend refrein dat na elke strofe tot een climax leidt. Scott Stapp schuwde daarbij het grote gebaar niet en de pathos droop er soms van af, maar de bindteksten van de man (waarin hij zijn teruggevonden geloof uitte en wijze levenslessen deelde met de aanhoorders) waren zo goudeerlijk dat je aan zijn lippen hing.

Heerlijk om zien hoe Scott Stapp niet alleen de sterren van de hemel zong met zijn donker, grofkorrelig stemgeluid, maar ook volledig opging in zijn performance en de fans erbij betrok, wat de intimiteit van dit clubconcert alleen maar ten goede kwam.

Ter vervollediging voeg ik nog toe dat de geluidsbalans en de lichtshow in Tivoli De Helling werkelijk uitstekend waren, waardoor de hooggespannen verwachtingen die we voor de show koesterden probleemloos werden ingelost en een droom eindelijk waarheid werd.