Review Shadowplay Festival - 23/07/2011

De tweede dag van Shadowplay festival is een beetje schipperen geworden tussen de Main Stage en de Peek-A-Boo-Stage (zie meer info over deze laatste : https://www.peek-a-boo-magazine.be/ )

De eerste twee bands waren vooral een beetje ''experimenteren''. Neem nu Cruise (CTRL) je moet al heel dicht gaan staan om de twee artiesten bezig te zien op hun computers of andere instrumenten, het zijn vooral de beelden op het scherm, van bvb eindeloze snelwegen die de aandacht trekken, combineer dit met de electro beats en concentreer u volledig en geheel op die beelden en je krijgt een ''magisch moment'' want op zich klinkt het een beetje monotoon om het zo te zeggen, wat beats uit een computer maar samen met de beelden, ja.. het werkt als je er wat voor open staat.

Mirexxx was het volgende experiment. Ook hier de electobeats, gebracht door twee ''punks'' die niet alleen aan de knopjes draaiden maar ook als een gek over het podium heen en weer dreven. Op zich klonk dat wel goed, maar ze voegden aan het geheel een beetje te weinig toe, buiten ''een show opvoeren'' om echt te blijven boeien..  of althans de hele tijd.

Lizard Smile dan op de Peek-A-Boo-Stage combineerden gothic invloeden met een vleugje post-punk. Een  heel bewegelijke zanger, met een wel wondermooie stem. De stijl grijpt een beetje terug naar de jaren '80 en dat kan niet slecht zijn. Deze Belgische band heeft zeker en vast potentieel om in de scène potten te breken, maar ergens blijft het daar ook een beetje bij. Ze missen net dat iets meer om echt super over te komen, maar mits een beetje groeien? Een groepje om in het oog te houden dus.

En dan over naar zowaar een hoogtepunt op de mainstage met SAM. Twee dj's met een mondmasker op. Puur muzikaal doet het wat denken aan EBM meets electro of in die richting, een stevige strakke set die je prompt aan het dansen zet, met twee figuren die het publiek aanzetten tot een puur dansfeestje. Ze weten hoe een publiek te bespelen door hun podiumact alleen al, maar ook door de opzwepende muziek die uit hun computer/keyboards komt zorgen ze zowaar voor een lekker dansfeestje in de namiddag. Leuk, voor herhaling vatbaar en een hoogtepunt nr 1 eigenlijk!

Tying Tiffany dan. Hier draait het vooral om de frontvrouw, een heel wulpse bewegelijke dame die me wat doet denken aan de jonge Siouxsie, puur muzikaal weer die post-punk invloeden met een vleugje gothic, het klinkt allemaal wel heel lekker strak en Tiffany beschikt over een wonderschone stem. Alleen kan haar podium presence een beetje beter, geen interactie naar het publiek toe en op het einde het podium verlaten zonder dat er een 'danku ' afkan... Nee dat geeft niet de goede indruk, dat terwijl haar twee bandleden dat wel deden. Muzikaal goed dus, maar schaaf een beetje aan uw 'podium act' aub.. De danspasjes waren wel schitterend moet ik mee geven.

En dan DE verrassing van de dag toch wel. The Beauty Of Gemina combineren darkwave met toch weer die post-punk invloeden, met vlagen meen ik zelfs in de stem van zanger Michael Seal de stem van Nick Cave te ontdekken. Puur muzikaal zijn ze een belevenis op zich, lekker meeslepend, ze kunnen zo mee met de horde jonge wolven die op de post-punk kar zijn gesprongen de jongste jaren, mits een beetje geluk kunnen ze gemakkelijk groot worden, want ook wat interactie naar het publiek toe betreft een groot plus-punt. De Zwitsers weten hoe een publiek te bespelen en zijn blijkbaar heel dankbaar voor het eerst in België te spelen. Luister naar de cd's ''At the end of the Sea'' en ''A Stranger to tear'' en voel de magie, de intensiteit... Die stralen ze ook op het podium uit. Voor fans van bands als Editors en dergelijke, check them out! Dit was zowaar DE ontdekking van Shadowplay.

Verwdeesd achter blijvend, op de Peek-A-Boo-Stage gebleven voor Absolute Body Control, zowaar een volgende hoogtepunt? Een puur EBM feestje werd het in elk geval met een heel bewegelijke zanger Dirk Ivens en de opzwepende electrobeats van Eric Van Wonterghem. 
Het publiek genoot zichtbaar, een dansende menigte zorgde er voor dat dit ook naar het podium uistraalde, de band had er duidelijk zin in en kwam zelfs , helemaal terecht, terug voor een bisnummer.
Meer valt er niet over te zeggen, Absolute Body Control was en is nog steeds gewoon genieten! Zowel muzikaal als wat 'podium presence' betreft, wederom een hoogtepunt!

Om toch maar eens naar ''dat ander podium'' te geraken (Factory Noise- The industrial part of Shadowplay) de headliner van de twee dagen gaan zien, Winterkalte. Deze band moet het vooral hebben van heel luide percussie gecombineerd met electro beats uit een computer, deze combinatie heeft maar een bedoeling.... DANSEN. En dat deed het publiek dan ook volledig en geheel. De industrial invloeden waren ook te horen in de 'donkere' klanken maar vooral dus die ''bass drum'' was wel heel hard, soms te hard maar dat kon het publiek weinig schelen, ze zouden er een dans-feestje van maken. Een perfecte 'feestelijke' afsluiter zowaar.

Nog een stukje A split Second meegepikt, die als vanouds er weer stevig tegenaan gingen met hun welbekende sound, een bewegelijke zanger Mark Ickx die als vanouds zich weer profileerde als een showbeest eerste klas met zijn vervaarlijk ronddraaien met de micro stand bvb.. Ze zullen wel altijd die klever van de song ''Flesh'' opgekleefd blijven hebben, maar bewezen dat ze veel meer in hun mars hebben dan alleen die ene song , en ''de grondleggers'' te zijn van New Beat... een leuk concertje om mee te eindigen!

Shadow Play Festival zat er voor mij persoonlijk op,  is dit voor herhaling vatbaar? Jazeker, al moet gezegd dat het geluid niet altijd zuiver was, maar voor wie een avondje wil genieten van EBM, post-punk, gothic en aanverwanten is dit een grote aanrader.
Tot volgend jaar?

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!