Review Sinnersday 2011

Datum: 
zondag, 30 oktober, 2011

Sinner's Day was reeds aan zijn derde editie toe. De eerste sublieme editie evenaren lijkt zo goed als onmogelijk. Dat bleek nu opnieuw, maar tegenover vorig jaar was er alvast een verbetering. Alles terug in een zaal met twee podia. De afzegging van Psychedelic Furs en in laatste instantie John Foxx was alvast een domper op de sfeer.

Blancmange hadden op de recente REWIND @ Vooruit Gent me niet volledig kunnen overtuigen. Deze keer klonk het alvast veel strakker en kwam de zang beter over. Ze speelden amper een half uur maar brachten alvast een paar bekendere nummers die ook meer gedreven gebracht werden. Tweede keer goede keer dus.

Op deze elan had het mogen doorgaan, maar helaas. Gene Love Jezebel, de vervangers van The Pyschedelic Furs klonken wel redelijk strak maar ze zaten een beetje teveel op dezelfde lijn om te kunnen blijven boeien. Ze waren goed maar niet geheel overtuigend en ze waren eigenlijk geen sterke vervanger.

KMFDM slaagden daar weer wel in. Dankzij het combineren van female voice (wat een gothic touch gaf aan het geheel) met de mannelijke stem (zorgde voor de EBM sound) kregen we een heel gevarieerd concertje gebouwd rond stevige computer- en drum beats. Dit zorgden dat KMFDM zowaar het eerste hoogtepunt van de dag was.

Jammer genoeg viel het toen een beetje terug. Recoil rond ex-Depeche Mode Andy Wilder, brachten een vooral heel luid op basstonen gedragen set. Ook hier ging het toch een beetje naar de eentonige kant op. Daar kon helaas een raar maar gesmaakte cover van 'Personal Jezus' jammer genoeg weinig aan veranderen. Niet slecht, maar ook wederom te weinig overtuigend.

En net toen we vreesden dat Sinner's Day 2011 een beetje een flop zou gaan worden kwamen daar The Exploited opzetten. Oké ze klinken niet meer zo strak als vroeger en ze zien er ook zo niet meer uit, maar we kregen wel een stevig potje old school punk voorgeschoteld. The Exploited klonk snedig, snel en ruw maar er zat een heel klein beetje slijtage op. Het publiek genoot zichtbaar en er ontstonden zowaar een paar moshpits. Hard, kort en bondig zo moet dat! Oi!

Voor het optreden van Visage waren de verwachtingen hoog gespannen, maar ook zij vielen wat door de mand. De vrouwelijke inbreng kon op wat bijval rekenen maar voor de rest kon het geheel niet echt overtuigen. Zelfs de hit 'Fade to Grey' klonk niet echt 'zuiver'. Jammer, dit was zowaar een tegenvaller en eigenlijk zou dit een hoogtepunt moeten geweest zijn.

En toen, eindelijk toch het optreden van de dag: The Mission! Op cd hebben ze me in tegenstelling tot bijvoorbeeld Sisters of Mercy niet altijd kunnen overtuigen, maar live doen ze het alvast stukken beter dan voorgenoemde. Een redelijk bewegelijke zanger bracht het publiek volledig in vervoering. Hij werd gesteund door een band die weet hoe ze hun instrumenten moeten bespelen. Een heel gedreven en beklijvend concertje kregen we voorgeschoteld dat menig new waver deed terug denken aan de hoogdagen van de jaren '80. Een brok nostalgie als het ware en ook al bleef de interactie naar het publiek wat beperk, puur muzikaal was het er pal op. Dat straalde ook naar de menigte uit die de band terugriep voor een bisnummer. Het concert van de dag en ook de aanzet van een voor de rest geslaagde avond.

Hoewel... Diamanda Galas, een Griekse piano virtuose met een wel heel speciale stem klonk puur muzikaal wel schitterend maar het 'stem geluid' dat ze voortbracht kon me minder bekoren. Je moet het beetje zien als een soort opera, of kunst? Er zal wel een publiek voor zijn, mij sprak het echter niet echt aan.

Geef ons dan maar Patti Smith. Die heeft een prachtige stem en een geweldige performance. Een gebalde vuist in de lucht en strak gitaar spel. Ze bracht voornamelijk haar meer 'up-tempo' nummers en bewees waarom ze soms gezien word als de 'queen of punk'. Niet dat haar muziek echt punk kan genoemd worden, haar attitude daarentegen wel. Als een leeuwin klauwde ze op het podium. Het ene moment strelend zacht, het andere gewoon recht in de ogen kijken en de strot dichtknijpen. Patti zag, kwam en overwon!

Karl Bartoz (Kraftwerk) zorgde dan weer voor een ander soort hoogtepunt. Hij bracht samen met zijn compaan een set met voornamelijk Kraftwerk songs, van 'The Model' tot 'The Robots', het passeerde allemaal de revue. Gebracht zoals dat bij de stijl van voorvernoemde band past. Koude computer beats die toch je hart verwarmen en zo de indruk geven dat de band zelf daar stond te spelen. Indrukwekkend mooi gebracht door deze Karl Bartoz.

Intussen was het al heel laat geworden, maar The Cult was het wachten meer dan waard. Ook zei brachten een heel strakke set met een bewegelijke zanger die duidelijk weet hoe hij een publiek in vervoering moet brengen. Iets meer dan een uur kregen we een magisch samenspel van snijdend gitaren met een wondermooie stem van Ian Astbury, in de geest van oa. The Doors, waar Ian nog een tijdje heeft mee samen gespeeld. Van lekker strak naar magisch mooi. Dit maakte The Cult een geslaagde afsluiter van deze avond, want door het late uur heb ik Front242 moeten laten voor wat het was. Jammer maar helaas.

Sinner's Day 2011 kwam heel traag op gang en net toen we dachten dat het niet goed meer zou komen waren daar The Mission, Patti Smith, Karl Bartoz en The Cult om alsnog er een geslaagde dag/avond van te maken. Deze affiche evenaart misschien de eerste editie niet, maar het gaf alvast een betere indruk dan de tweede editie.

See you next year!

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!