Review Son Lux @ AB

Geen alter ego meer voor Ryan Lott, sinds de tour na vorige plaat ‘Lanterns’ groeide het vertrouwen in drummer Ian Changen en gitarist Rafiq Bhatia. Niet enkel op basis van hun muzikale kwaliteiten, meer nog op basis van hun visie omtrent het procesmatig maken van muziek. Laatste worp ‘Bones’ werd bijgevolg de eerste plaat als volwaardige band. Nadat ze op Pukkelpop een nieuwe schare fans aanboorden, zetten ze deze keer hun gestage klim verder in de AB.

De transformatie naar de flexzaal, met kleinere vloer en meer zitplaatsen, verraste enigszins. Son Lux mag dan wel weids en atmosferisch door het leven gaan, live staan ze toch steeds garant voor eigenzinnig heidens feestgedruis waarbij albumkennis niet altijd een houvast biedt. Maar vooraleer de zaalindeling zijn invloed mocht prijsgeven was het eerst aan Olga Bell (Chairlift, Dirty Projectors) om de openingsdans te spelen.

Desondanks de uiterst sympathieke verschijning voelden de eerste drie nummers als een calvarietocht aan. De halflege zaal zorgde voor een zeer lastige afstelling tussen muziek en zang. Bell, alleen op het podium met keyboards en de nodige effecten, deed haar uiterste best, maar de verschillende delen van haar performance kwamen niet over als één geheel. Waar de oorzaak eerst puur technisch werd gezocht, bleek achteraf dat het materiaal van de eerste nummers ook gewoon haar zwakste werk bleek te zijn. Te stereotiepe, loopende elektronica waarop Olga wat verhalend haar zegje staat te doen en de samenhang ver te zoeken is. Ze mocht dan zelf wel staan stoefen op de geweldige sound, het geweldige eten en dito publiek, haar eigen sound was in den beginne behoorlijk ondermaats. De afstand met het publiek was figuurlijk te groot waardoor de vibe bleef hangen bij haar charmante verschijning. Nochtans leken de intrinsieke kwaliteiten aanwezig. Toen ze uiteindelijk op de proppen kwam met nieuw werk, uit haar pas verschenen EP ‘Incitation’, gaf ze ruchtbaarheid aan al haar mogelijkheden die voordien nog onder het stof leken te liggen. De referentie naar de meest explosieve en elektronische versie van Björk was hierbij moeilijk te omzeilen. Met de nieuwe nummers durft Olga Bell duidelijk het experiment meer aan te gaan, resulterend in meer beat, een vollere sound die caleidoscopisch durf te meanderen en vooral een extra portie cohesie bevat. Als Bell reeds één ding in de vingers heeft is de wetenschap dat mensen vaak de laatste momenten lijken te herinneren. Met het laatste kwartet nummers slaagde ze er in om het eerste povere kwartier de vergetelheid in te schieten. We onthouden haar nu als zeer intrigerende dame om in de gaten te blijven houden.

Zoals vaak bij Son Lux wist niemand in de zaal bij de eerste noten wat komen zou, maar wanneer duidelijk wordt dat Your Day Will Come door de boksen schalt, zijn we klaar om onze ogen te sluiten en het zonlicht in te slikken. Na twee minuten horen we niet alleen de zich herhalende mantra “Tell me what you hear”, maar vooral een melodisch experiment. De ganse avond zal geen enkel nummer zijn originele vorm behouden, en speelt dit triumviraat handig in op de verrassing met hoog kameleongehalte. De eerste aha-erlebnis volgt wanneer de soundscape plots overgaat in de intro van Change Is Everything. De opvallend zware basdrum steekt hierbij fel af bij het zuivere gitaargeluid, dat herleid wordt tot het minutieus vatten van noten. Geen overdaad aan geluiden, wel een zeer uitgekiende bombast.

“Lets be anyone but us tonight”, zingt Lott tijdens Flight, een raad die maar al te graag werd opgevolgd door het publiek dat zich toen al volledig overgaf aan de veelheid aan charmes die deze band uitstraalt. Helaas had ook Son Lux te kampen met afstand-nabijheids issues, de impact van de flex-opstelling bleek bij wijlen groter dan de impact die het geluid op het publiek had. De verkleinde, warmere Box-setting, had dit concert wellicht naar een hoger niveau kunnen trekken. Al trokken de heren en het publiek zich hier weinig van aan. Het einde van Flight had de nodige ondeugendheid in zich dat de gemoederen opnieuw naar laaiend enthousiast overhelden.

Meer dan tevoren zijn drum en gitaar hoofdrolspelers geworden en gegroeid tot een extra amalgaam aan experimentele opties waarbij kwaliteit boven kwantiteit verkozen werd. Meermaals kregen zowel Ian Changen als Rafiq Bhatia bewonderende kreten toegeroepen wanneer ze nog maar eens simpel ogende maar uiterst efficiënte hoogstandjes uit hun mouwen schudden. Son Lux speelt dan ook graag blufpoker door nummers af te breken en opnieuw op te bouwen zonder aan de essentie te raken. Op die manier krijgen we een intense versie van Easy voorgeschoteld en verbazen we ons er opnieuw over hoe efficiënt die gitaarlick wel niet is. De gierende solo verbluft door de veelheid aan noten, maar vooral door de kwaliteit ervan. Al staat ook deze in het teken van contextueel kader dat geschept dient te worden bij het concept dat Son Lux is, tot uiting te laten komen. Jammer dat de impact die de band heeft, nog net te klein is om deze AB plat te spelen en met hun geluid de ruimte te omarmen. Of ze zijn nog steeds onderschat waardoor er gewoon te weinig volk aanwezig was… Lott slaagde er anders moeiteloos in om het enthousiasme van de band op het publiek over te brengen. Het gevraagde handgeklap kwam sinds lang nog eens natuurlijk en ongedwongen over en het samenhorig zangmoment verraste zowel publiek als band. Maar maakte ook duidelijk dat de zaal niet genoeg gevuld was geraakt…

This Time kreeg een nieuwe herwerking waarbij er op het podium plaats gemaakt werd voor Olga Bell. Een intro met een soort afro-beat en zegegebaren van de gitaar tijdens een nummer dat drijft op de mantrische zangstonden en uitgelaten drumpartijen en evolueert naar een energiebom met clubhit proporties. De toevoeging van Olga Bell aan You don’t know me liet ons dromen van verder gezamenlijk speurwerk, met een hogere uitkomst dan enkel een extra stem, een mooie vrouwelijke gloed. Het nummer laat de toehoorders verder drijven op dansbaarheid en extase. Ryan Lott heeft zijn eigen experimenteel en isotropisch orkest samengesteld waarbij leden niet enkel gekozen worden op kwaliteit, maar ze ook over de juiste visie moeten beschikken.

Tijdens de bisronde was er plaats voor Stay uit ‘At War With Walls & Mazes’, een getormenteerd liefdesnummer dat live de juiste muzikale omkadering meekreeg om helemaal tot zijn recht te komen. Eindigen met een uitdovend pianospel onder een muisstil publiek was zowaar kippenvelwaardig en uiterst apart. Met Lost It To Trying kregen we een extatisch einde van een hoogstaand concert voorgeschoteld, waarbij zowel band als publiek op datzelfde gevoel leek te zweven.

Achteraf bekeken overheerst evenwel een tegenstrijdig gevoel. De euforie is groot, want we hebben een originele en degelijk band gezien die zijn songs op een puriteinse manier durft te ontleden en ze opnieuw vanaf de fundamenten opbouwt. Langs de andere kant kampen we met het net-niet gevoel, ze missen nog de kracht van de genadeslag, al mogen ze van ons gerust de onderbevolking en de zaalindeling als geldig excuus inroepen.