Review Soulfly @ De Casino - Overwerkte Kerstman

Laat ik al gewoon beginnen met: Potverdekke, wat was dat? Dat De Casino deze stormwals overleefd heeft, mag een klein mirakel genoemd worden. Want als een band als Soulfly in een club als deze komt, kunnen er wel eens brokken vallen. 

Soulfly had een gaatje in hun Europese tournee, en dus dacht Max Cavalera 'Vamos para a Bélgica', en daar zijn heel veel fans dankbaar voor. De Casino was in een mum van tijd uitverkocht en bij aankomst konden we het aantal Soulfly of Sepultura t-shirts niet meer bijhouden. Maar ook het aantal t-shirts van Antwerpse opener Bark moest ook niet onderdoen. Bark kreeg jammer genoeg slechts een half podium (de kits van Soulfly zijn behoordlijk groot) en ook maar een halfuurtje om de zaal warm te krijgen voor Cavalera & co. En daar zijn ze wonderwel in gelukt. Ook zonder Destruction gitarist Martin Furia weet deze band vlot te overtuigen met hun mengeling van death en groove metal. Iedereen op de eerste rij was aan het meezingen alsof Bark de bekendste band aller tijden was. De benen werden hier en daar ook al goed losgeschud met eerste kleine pogingen tot crowdsurfers en moshpits. Ik heb deze band al meermaals gezien, en telkens weten ze mij te overtuigen dat België toch een aardig stukje muzikanten heeft rondlopen. En het leek ook meteen de beste manier om Soulfly voor te bereiden op het Belgische publiek. 

Al hoeft deze band geen introductie meer nodig in ons land. Met bijna al zijn projecten is Max Cavalera al op onze grote festivals geweest, gaande van early Sepultura, Roots of deze Soulfly. Zelfs broertje Igor is drummer bij Soulwax, wat betere connectie kan je hebben met ons land? En dat werd al meteen met opener Back to the Primitive meer dan duidelijk. De band kwam op, met achter hun de grote banner en camouflagedoeken, en zette meteen een dikke "fuck yeah" in. De mensen die met Bark al hadden geoefend kregen meteen goesting en de eerste moshpits waren al meteen een feit. Max zelf, gekleed in legerboots, een dikke jas en een kogelgordel, stond er naar te kijken met het grootste plezier. Geukkig dat die man van Brazilië komt, want de temperatuur in De Casino werd meteen enkele graden warmer, en met zo een outfit kan dat geen wonderen doen. 

Wat er wel opviel was hoe de show in elkaar zat. Iedereen was zo goed op elkaar ingespeeld, dat het soms leek dat de band op routine aan het spelen was. Nu, als je 19 nummers er moet doorjagen op een uur en een kwart, kan dat wel eens zo aanvoelen. Ook de passage van Max Jr. was niet meer dan een leuk feitje. De persoon die niet op routine was en misschien nog het hardste werkte op het podium was de tourmanager. Deze man, witte baard en dikke buik, leek op deze manier een kerstman en stond bijna heel de show mensen van het podium te jagen, zodat er niemand aan de bandleden kon komen, of zelfs niet kon crowdsurfen. Jammer voor de fans, goed voor ons, want wij hebben nu een catchy titel voor onze review. 

Maar laat dat routineuze gevoel nu niet in de weg staan van wat de band uiteindelijk neerzette. Het werd daar een groot feest in Sint-Niklaas. Zowel nieuw werk als klassiekers werden luidkeels en met veel liefde onthaald. Bijna niemand kon stilstaan, het was daar een feest om u tegen te zeggen. Vooral de moment wanneer Mr. Cavalera vraagt om tijdens Jumpdafuckup allemaal te gaan zitten om daarna samen op te springen, dacht ik dat de vloer ging wegvallen. Of heel het gebouw zelfs. Dat moeten de grondvesten daar toch zeker gevoeld hebben, dat kan niet anders. Neen, dat was een feestje dat we niet zo gauw gaan vergeten, ondanks dat er toch wat meer plezier in kon zitten. Maar dat is uiteraard mijn mening, en ik stond ook eerder aan de zijkant dan echt midden in het publiek. Ik denk dat de mensen in het midden van de zaal de avond van het jaar hadden meegemaakt. En dat mag zeker, als er zulke levende legendes op het podium staan!

Bekijk meer foto's hier.