Review Suikerrock 2014: dag 1

Het gezellige kader van de Grote Markt in Tienen was tijdens het eerste weekend van augustus weer het decor van Suikerrock, ondertussen ook al aan de 28ste editie toe. Op de zwoele vrijdagavond 1 augustus mochten Moya, Puggy en Simple Minds de debatten openen. Festivalblog zakte af naar de Suikerstad.

Wegens het vroege aanvangsuur op vrijdag 1 augustus moesten we verstek geven voor Moya, maar waren we wel nog op tijd om een groot deel van de set van Puggy mee te pikken. Deze Belgische groep, want opgericht in ons landje maar bestaande uit een Engelse zanger-bassist, een Franse bassist en een Zweedse drummer heeft de afgelopen jaren in Wallonië en Frankrijk veel succes geboekt. Het trio –live aangevuld met nog een vierde muzikant voor de pianopartijen- bracht vooral nummers van hun twee meest recente albums, ‘Something You Might Like’ (2010) en ‘To Win The World’ (2013). Het binnendruppelende publiek applaudisseerde beleefd, maar echt veel meer enthousiasme konden de brave pop-rock songs niet losweken. Puggy lijkt me eerder een act die het moet hebben van zaaloptredens dan van festivals en daar is niets mis mee, want reeds meerdere malen een uitverkochte AB tot zelfs een uitverkocht Vorst Nationaal waren hun deel.

Maar het moge duidelijk wezen: iedereen was feitelijk gekomen om Simple Minds aan het werk te zien. Toch even in de rand vermelden dat de Tiense Markt niet vol was gestroomd, misschien hadden de dure toegangsprijs en het feit dat Simple Minds reeds in 2004 en 2009 op Suikerrock geprogrammeerd stond daar wat mee te maken.

Nochtans deed Simple Minds wat van hen verwacht werd, namelijk het festivalpubliek vergasten op talloze hits en iedereen de indruk geven dat men zijn derde jeugd beleeft. De twee oerleden, zanger Jim Kerr en gitarist Charlie Burchill, mogen dan de kaap van de 50 levensjaren al lang overschreden hebben, het hield hen niet tegen om kwistig in het rond te strooien met klappers die zowel van hun beginperiode, hun new wave-periode, de meer commerciële en oh zo succesvolle jaren, alsook van de meer recente periode dateerden.
Een onvolledige opsomming: sterke opener ‘Waterfront’ met die pulserende baslijn, ‘Love Song’, ‘Promised You A Miracle’, ‘Glittering Prize’, ‘Someone Somewhere In Summertime’ (hoe toepasselijk!), ‘See The Lights’, ‘Don’t You (Forget About Me)’, het niet kapot te krijgen ‘New Gold Dream (81-82-83-84)’ en bisnummers ‘Alive And Kicking’ en ‘Sanctify Yourself’.

Maar ook de vrij nieuwe tracks, ‘Imagination’ en ‘Big Music’, alsook de cover ‘Let The Day Begin’ van The Call kregen een plaatsje op de setlist, terwijl de afsluiter ‘Ghostdancing’ flarden van ‘Riders On The Storm’ (The Doors) en ‘Gloria’ (Van Morrison) bevatten. Na ruim anderhalf uur was de koek op. Valt er dan niets negatief aan te merken? Uiteraard was het nostalgie ten top met Simple Minds die teren op hun oude successen, maar zolang daar een publiek (ook zichtbaar ouder wordend) voor is, zal dat iedereen worst wezen.