Review Terry Riley & Gyan Riley en Lubomyr Melnyk @ Les Nuits Botanique

Datum: 
woensdag, 24 mei, 2017

Door de aanwezigheid van Trump in Brussel, voelden we ons plots toch veel veiliger in onze hoofdstad. We besloten dan ook om nog één keer terug te keren naar het 'hell hole' voor de afsluiter van de Les Nuits editie van 2017. Afsluiten met een feestje? Nee, dat zat er niet in. Wel met een jazz tot minimalisme concert, met een knipoog naar klassieke muziek. Terry Riley is uitgegroeid tot een fenomeen binnen het minimalisme. Hij bracht zijn al even talentvolle zoon Gyan Riley mee. Over deze toch wel unieke samensmelting tussen vader en zoon hebben we het verder in dit artikel. Bovenop deze twee beroemdheden binnen hun muziekstijl trad ook piano virtuoos Lubomyr Melnyk aan. Kortom, dit was zo een avond voor fijnproevers die houden van experimentele jazz tot klassieke muziek, in de brede zin van dat genre. Enkel de benedenverdieping van Koninklijk Circus werd benut, en die zat toch heel goed gevuld voor deze bijzondere avond.

Lubomyr Mlenky verlegt al veel jaren grenzen met het instrument piano, waardoor iets magisch mooi ontstaat dat je moet zien om het echt te begrijpen. Daarom, een aanrader voor muziekliefhebbers die houden van klassieke piano, jazz en aanverwante op een eerder experimentele ondertoon. Lubomy heeft ondertussen internationale roem weten te vergaren met zijn oneindige discografie. Ook in 2016 bracht Mlenyk een bijzonder meesterwerk uit. illirion zit boordevol vreemde pianogeluiden, die je bedwelmen en in een trance zullen brengen. Hoe dat live zou overkomen vroegen we ons af?

Vanaf die eerste noten was het al vrij duidelijk dat we hier met een ware virtuoos te maken hebben, die niet zomaar zijn piano bespeelt. Hij doet dat instrument daadwerkelijk leven, binnen een omkadering die inderdaad je enerzijds bedwelmd en anderzijds in een diepe trance brengt. Bovendien zitten er zoveel uiteenlopende soundscapes verborgen binnen de manier waarop hij zijn muziek brengt, dat je als luisteraar van de ene naar de andere verrassende wending wordt doorverwezen. Maar het meest integrerende aan Lubomyr Mlenky, zijn muziek schippert tussen bevreemdend en poëtisch en laat daardoor een blijvende indruk achter in je hart en ziel. De goed volgelopen zaal werd er muisstil van en zou van begin tot einde die stilte bewaren, doordat Lubomyr je gewoon onder hypnose weet te brengen.

Een levende legende, zo kun je Terry Riley zeker noemen. Binnen de minimalistische muziek, die flirt met improviseren en Indische 'raga' is deze man een grootmeester, en gewaardeerd artiest. Met IN C lag hij in 1964 aan de basis van wat zou uitmonden in de new-age tot ambient stromingen. Om maar te zeggen. Velvet Underground verwerkte delen van zijn nummers in hun geluid. Maar ze waren ook een inspiratie bron voor Brian Eno, Soft Machine die een album aan hen wijdde en Kraftwerk. We verwachten ons dan ook aan een mengeling van complexe structuren (vaak geïmproviseerd), met daarin elementen van minimalisme, jazz, ragtime en raga. Terry laat zich voor deze gelegenheid bijstaan door zijn zoon Gyan Riley.

De botsing tussen twee generaties top artiesten binnen hun genre, het zorgt voor iets magisch, dat moeilijk onder woorden te brengen is. Beide artiesten tonen enorm veel respect voor elkaar. Bovendien vullen vader en zoon elkaar ook instrumentaal perfect aan. Langgerekte songs, waarbij heel uiteenlopende tot vreemd aanvoelende soundscapes naar voor worden gebracht, doen je als luisteraar nog maar eens met verstomming staan. Naast de instrumentale huzarenstukken, is er ook een vocale inbreng die al even bevreemdend kan genoemd worden. De Indiase raga, door Terry Riley vol overtuiging gezongen, met een stem die van heel diep komt blijkt een meerwaarde binnen het geheel.

Na enkele songs als duo, mag het Ensemble Musiques Nouvelles aantreden om ‘Tread on the Trail’ op te voeren. Dit is een werk uit 1965, bedoeld voor jazzmuzikanten, en met - zoals we in de biografie lezen - twee minimumvereisten: minstens zeven mensen moeten meedoen en het moet een kwartier of langer duren. Daardoor ontstond een veel voller geluid, waardoor de intensiviteit waarop we tot op heden nog wat zaten te wachten, plots de hoogte werd ingestuwd.

Want we willen toch deze kanttekening plaatsen. Buiten die voornoemde inbreng van het Ensemble, en de vaak heel beklijvende vocalen. Bleef alles helaas wat teveel in die gezapige sferen hangen, waardoor de verveling na een tijdje de bovenhand dreigde te nemen. Echter, Terry Riley & Gyan Riley blijken gelukkig beiden te houden van een potje experimenteren en improviseren binnen de set, waardoor we uiteindelijk ook nu weer van die ene naar die andere verrassende wending werden doorverwezen. Al bij al kregen we dus toch de gedroomde act om, weer een indrukwekkende editie Nuits Botanique, in schoonheid af te sluiten.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!