Review Thee Oh Sees - La Jungle - The Glücks @ Les Nuits Botanique

Datum: 
zondag, 21 mei, 2017

De hoofdreden waarom wij als doorsnee muziekliefhebbers elk jaar enkele dagen afzakken naar Les Nuits Botanique is ontdekkingen doen, of net die parel vinden binnen het aanbod op de affiche, die boven de andere uitsteekt. Een onmogelijke opgave, zo blijkt elk jaar opnieuw. Want de organisatie biedt nu eenmaal een affiche aan boordevol onontgonnen parels en diamanten. Ook op deze zonnige zondag keken we uit naar drie bands die binnen het garage rock/punk tot aanverwante gebeuren, ondertussen een sterke reputatie hebben uitgebouwd. Met op het programma Thee Oh Sees, La Jungle en The Glücks zag ook die avond er inderdaad heel veelbelovend uit. De Chapiteau was totaal uitverkocht en vanaf de eerste tot de laatste noot ging het dak er dan ook volledig af. Zo zou later blijken. Ons verslag:

The Glücks

The Glücks zijn Alex (gitaar/keyboard) en Tina (drums) die niet alleen op het podium een duo vormen, maar blijkbaar ook naast het podium een koppel vormen. Hoe dat er thuis aan toe gaat tijdens het ontbijt? Dat laten we in het midden. Echter, op het podium ontpopt het duo zich tot een bol energie die voortdurend, zonder enig medelijden, op het publiek wordt afgeschoten. Het koppel laat zich inspireren door bands als Cramps tot Ty Segall. Hun shows zijn helse (letterlijk en figuurlijk) partijen boordevol helse rock-'n-roll. De omschrijving op de website van Les Nuits Botanique spreekt dan ook tot de verbeelding : Hun demonische shows, met bloedspetters, het slopen van instrumenten en confrontaties, zijn als echte rellen en psychedelische buitensporigheid. Die stelling blijkt ook te kloppen.

Alex en Tina laten er geen gras over groeien. Tina bewerkt de drumvellen alsof ze is bezeten door duivelse demonen. Gerugsteund door de al even indrukwekkende gitaarriffs tot keyboard bewerkingen van Alex, die eveneens totaal in een trance over het podium stormt. Beide artiesten ontbinden hun duivels en laten geen spaander geheel van de zaal hoewel het publiek, vooral in het begin, nog wat moet warmdraaien. Gaandeweg slaagt The Glücks erin iedereen, tot ver naar achter, aan het moshen en bewegen te krijgen. Er doemen zelfs een paar crowdsurfers op tussen de aanwezigen. Nu, dit publiek heeft duidelijk zijn in een wild feestje, dat zou de rest van de avond ook blijken.

Echter als beginnend act op een festival avond al direct de lont aan het vuur kunnen steken en de boel echt doen ontploffen? Daarin slagen weinig acts. The Glücks echter, hadden hier schijnbaar geen enkel probleem mee. Wat het naar voorbrengen van hun muziek betreft, doet dit duo mede om bovenstaande reden nog het meest denken aan The Cramps. Er hangt zelfs duidelijk erotiek in de lucht, al is dat van het eerder duistere en tot de verbeelding sprekende soort. Net zoals dat bij The Cramps het geval was. Na deze ijzersterke performance bleven wij dan ook totaal verweesd achter en dan moesten de twee volgende bands nog komen.

La Jungle

La Jungle uit Wallonië brengen een combinatie tussen noise, krautrock en trance. Dit duo verpulvert onze trommelvliezen vanaf de eerste noten. Daarin valt de percussie het meest op. Snoeiharde drumpartijen drijven het tempo tot een hoogtepunt, gerugsteund door gitaarriffs die je de strot afsnijden. Dit allemaal subtiel afgewerkt met vocalen waarvan je rillingen krijgt tot op het bot. Inderdaad, we belanden hierdoor in een soort trance waaruit je niet wenst te ontwaken. Reeds in 2015 merkten we dit toen we hun titelloze debuut onder de loep namen. Ook live slaagt het duo erin, door middel van doorgedreven drumsalvo's en gitaarriffs die door merg en been gaan, ons compleet murw te slaan. De heren speelden in Botanique duidelijk een thuismatch, want de tent was wat meer vol gelopen dan bij de eerste act. Ook al begonnen ze hun set iets vroeger dan gepland, ze bleven doorspelen tot het geplande uur.

"La Jungle slagen er dus niet alleen op plaat maar ook live

grenzen te verleggen binnen datzelfde Krautrock en aanverwante gebeuren,

door het brengen van en een performance die niet alleen die trommelvliezen doet barsten

maar door ook harten aan gruzelementen slaat"

Naast de knetterende, tot vaak oorverdovende instrumentale aankleding, waren we ook onder de indruk van die bijzonder vocale aankleding die je onder hypnose leek te brengen, tot je uiteindelijk inderdaad in een diepe trance was aanbeland. Het duo ging zodanig op in het snel en meedogenloos bespelen van hun instrumenten dat drummer van dienst zijn drumstok even kwijt was. Dit werd met een kwinkslag opgelost, maar bewijst hoe intensief deze jongens op het podium bezig zijn. Ook dit had zijn uitwerking op de aanwezigen, die met veel plezier zich lieten meedrijven doorheen deze razende wervelstorm.

De band voert duidelijk een strijd om de trommelvliezen te doen barsten. Angstaanjagende trommelgeroffel, maar ook de snerpende noise geluiden zetten ons, en de meeste aanwezigen, aan tot weerbarstig het hoofd op en neer te slaan, in een headbang positie. Als in een trance, we menen zelfs een psychedelische ondertoon te herkennen, wordt alles tot een hoogtepunt gedreven. Waarna je als luisteraar puffend en hijgend op adem probeert te komen. Afmattend zo een trip waarmee de hersens dreigen te worden ingeslagen. La Jungle slaagt er dus niet alleen op plaat, maar ook live in grenzen te verleggen binnen datzelfde Krautrock en aanverwante gebeuren, door het brengen van en een performance die niet alleen die trommelvliezen doet barsten maar door ook harten aan gruzelementen te slaat.

Thee Oh Sees

Laten we de lat nog wat hoger leggen moet Thee Oh Sees hebben gedacht. Met vier op het podium - twee gitaristen en twee drummers - kon de band een voller geluid aanbieden. Onvermoeibaar timmert Thee Oh Sees aan de weg. Niet alleen brengt deze band heel strakke en aanstekelijke garagerock. Sinds 2003 heeft de band al circa 17 albums uitgebracht. Bovendien zijn ze bijna veertien jaar 'on the road' en lijkt er maar geen einde te komen aan hun energie. Optredens van deze Amerikaanse band voelen aan als het terechtkomen in een wervelstorm, waarbij de band je meesleurt in een maalstroom van knetterend riffs, snoeiharde drumsalvo's en vocalen die door merg en been gaan. Puur en onversneden, zonder daar meer of minder aan toe te voegen. Dat bleek ook het geval te zijn in Chapiteau. De vier bandleden beperkten hun bindteksten tot het strikte minimum en lieten vooral de knetterende harde en ruwe muziek voor zich spreken. Ging het publiek reeds heel deftig uit de bol bij de twee eerste acts, dan was het hek compleet van de dam dankzij Thee Oh Sees.

"De band liet er geen gras over groeien,

en ging als een losgeslagen orkaan tekeer op het podium.

Het publiek werd zowaar nog uitzinniger.

We zagen mensen staan springen en dansen tot ver naar achter,

op een bepaald moment leek er zelfs een aardbeving te gaan ontstaan onder onze voeten."

Naast de grommende, grauwe riffs en salvo's was er ook bij Thee Oh Sees plaats voor een psychedelische ondertoon. Mede dankzij die bijzondere stem van frontman Dwyer, die je telkens koude rillingen bezorgde. Ook deze band liet er geen gras over groeien en ging als een losgeslagen orkaan tekeer op het podium. Het publiek werd zowaar nog uitzinniger. We zagen mensen staan springen en dansen tot ver naar achter, op een bepaald moment leek er zelfs een aardbeving te gaan ontstaan onder onze voeten. Thee Oh Sees voelde bovendien vrij snel aan dat ze dit publiek gemakkelijk uit hun hand konden doen eten en legde de lat zelfs nog wat hoger. Als een daverende pletwals gingen elk van de vier leden tekeer. Binnen die chaos merkten we bovendien op dat de muzikanten blindelings leken te vinden op dat podium. Er was dan ook geen speld tussen te krijgen.

Kortom, Thee Oh Sees sleept een ongeëvenaarde live reputatie met zich mee en liet ook Chapiteau badende in het zweet totaal verweesd achter. Meer hadden ook wij niet nodig om murw te worden geslagen en met een brede glimlach en pijnlijke spieren van al dat wild op en neer dansen, huiswaarts te keren. Missie geslaagd. En oh ja, voor we het vergeten, de tent heeft het onder de druk van die daverende aardbeving gelukkig niet begeven. Met dank aan de sterke constructie. Gelukkig maar!

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!