Review Trivium + SikTH + SHVPES @ Trix
Zaterdagavond stroomde Trix vol voor de laatste show van de Silence In The Snow tour van Trivium.
De avond werd ingezet door SHVPES. De band stond vroeger bekend als Cytota maar wijzigde zijn naam na de vaste inschakeling van zanger Griffin Dickinson (inderdaad, zoon van). Hoewel hun debuutalbum slechts een klein half jaar af is hebben ze al redelijk wat ervaring in het spelen voor een groter publiek mede hierdoor komen ze zeer geroutineerd over. Zowel muzikaal als qua présence zijn redelijk wat gelijkenissen te ontdekken met bekendere nu-metal en metalcore bands als Papa Roach en Parkway Drive. Dickinson was zeer energiek en expressief en deed zijn uiterste best om het publiek op te zwepen, iets dat na een aantal nummers ook lukt. De eerste moshpit was een feit.
Op de technische uitvoering viel ook weinig aan te merken, wat wel opviel was dat de band veel harder overkomt live dan op plaat. Met uitzondering van Pain. Joy. Ecstasy. Despair, trouwens ook het hoogtepunt van de set, leken in de meeste nummers de melodische vocals verdwenen te zijn. Op zich was dat jammer maar het publiek trok er zich weinig van. Ter afsluiting dook Griffin ook nog eens het publiek in om eigenhandig een wall of death te organiseren. Stilstaan was geen optie.
De volgende band die zijn aantreden maakte waren oud gedienden SikTh. Twee vocalisten wil ook zeggen dat er twee mannen op het podium over en weer staan te springen. In combinatie met de donkere setting op het podium schiep dat een speciale sfeer. Dat ‘speciaal’ niet altijd positief is bleek uit het gebrek aan enthousiasme bij het publiek tijdens de eerste nummers. Van de opgezweepte massa die overbleef na SHVPES bleef niet veel over. Gelukkig konden de Britten hun toeschouwers langzaam terug opzwepen en al gauw was de zaal weer in beweging. Veel verder dan dat kwam het niet, de show kabbelde voort, bij gebrek aan variatie leek het ene nummer over te gaan in het andere en de meeste respons op de bindteksten kwam er na de vermelding van Trivium. Soit, tijd voor Trivium dus.
Hoewel het optreden niet uitverkocht was leerde een snelle blik achterom dat de zaal toch vrij volgepakt was. Hun geduld werd uiteindelijk beloond toen Run To The Hills het begin van de set aankondigde, tegelijk ook het ideale moment om de stembanden even op te warmen. Op de tonen van The End Of Everything stroomde Trivium het podium op en zette Rain in. Tegelijk ging er een golf door het publiek die eerste rijen samendrukte; de eerste pit had zich reeds gevormd.
De band had er duidelijk weer zin in en opnieuw was het enorme plezier dat zij hebben in hun shows aanstekelijk. Forsake Not the Dream werd vervolgens duchtig meegeschreeuwd. Waar bij hun passage op Graspop nog één en ander kon aangemerkt worden op de muzikale uitvoering, en dan vooral de hogere regionen van Matt’s vocals, was daar bij Rise Above the Tides deze avond niks meer van te bespeuren. Oefening baart dus duidelijk kunst en de laatste show van een tournee heeft zo zijn voordelen.
Ondertussen was iedereen al goed bezweet en het beste moest nog komen. Met Dying in Your Arms werd een eerste hoogtepunt bereikt. Kippenvel gegarandeerd. Van terug stilvallen na dit hoogtepunt was er echter geen sprake ten gevolge van de volgende nummers zoals Strife en Dusk Dismantled. Werkelijk elk nummer bracht het publiek in beweging, elke beweging, oproep of glimlach van de band werd beantwoord. Dit was een demonstratie van wat een band groot kan maken: een schitterende live performance, muzikanten die opgaan in hun muziek en genieten van elke seconde op het podium. Hoewel de bindteksten elke keer dezelfde zijn (komaan Matt, we weten het nu wel al) blijven ze op één of andere manier toch geloofwaardig.
Wat en sfeer heerste er. Er werd niet alleen ferm geheadbangd en gemosht, maar natuurlijk ook luidkeels meegezongen en geklapt, met A Gunshot to the Head of Trepidation als groot voorbeeld daarvoor. De enige mensen die zich niet leken te vermaken waren de security mensen vooraan. Niet zo vreemd als je bedenkt dat het aantal crowdsurfers tijdens een Trivium show vaak hoog oploopt. Deze was zeker geen uitzondering. Toen de band na Pull Harder on the Strings of Your Martyr van het podium verdween leek een golf van opluchting door de crew te gaan. Helaas voor hen, en dan ook alléén voor hen, was er ook nog ruimte voor twee extra nummers; Capsizing The Sea en, hoe kan het ook anders, In Waves. En bij dat laatste ontplofte de zaal. De golven crowdsurfers bleven hardnekkig komen en de mannen van Trivium wezen met veel plezier het beveiligingsteam op de volgende aanspoelende metalfan.
Op deze show viel eigenlijk niks aan te merken (echt ik heb mijn best gedaan om iets te vinden, beloofd); de bezieling was er, de klank zat goed, de vocals waren zuiver, het contact met het publiek doen weinigen hen na en in een zaal als Trix waar je zo dicht op de band staat wordt dat gevoel nog vergroot. Bovendien kwam het grootste deel van de setlist uit Ascendancy en zaten er toch een aantal minder courante nummers in (Pillars of Serpents van Ember To Inferno bijvoorbeeld), iets wat het publiek duidelijk kon bekoren. Kortom een schitterend concert, de afwezigen hadden ongelijk.
Bekijk ook het photo report.
Setlist:
- The End Of Everything
- Rain
- Forsake Not the Dream
- Down From the Sky
- Rise Above the Tides
- Entrance of the Conflagration
- The Deceived
- Dying in Your Arms
- Strife
- Dusk Dismantled
- Throes of Perdition
- Silence in the Snow
- Pillars of Serpents
- A Gunshot to the Head of Trepidation
- Until the World Goes Cold
- Pull Harder on the Strings of Your Martyr
- Capsizing The Sea
- In Waves
Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!