Review Alcatraz 2024: vrijdag 9 augustus - Een eclectisch dagje

De sporttereinen van de Lange Munte in Kortrijk stonden weer een heel weekend in het teken van harde gitaren, liters bier, maar vooral een liefde voor de Belgische metal. Maar liefst 40 Belgische bands stonden er dit jaar op het festival. Uiteraard konden we als GigView niet anders dan er aanwezig te zijn. Op de eerste dag zagen we heel erg veel verschillende bands, in verschillende genres en uiteraard in verschillende tenten. Een verslag van een eerste eclectisch dagje! 

Dyscordia- Prison Stage

Om het festival met een knal in te zetten, stonden de heren van melodic metalband Dyscordia op de Prison stage. Het vijftal stond er met twee grote redenen. Ten eerste om het nieuwe album ‘The Road to Oblivion’ voor te stellen, maar ook om afscheid te nemen van gitarist Stefan Segers, a.k.a. Fane. Moment dus om er echt een lap op te geven. En die lap werd ook enorm gegeven. Als je leden hebt die heel hun leven in bands hebben gespeeld, een uitstekende cleane zang en een goede grunter, dan weet je dat je je aan een show kan verwachten. De meeste nummers kwamen dan ook uit de nieuwe plaat en deze kwamen uitstekende tot hun recht. Om het afscheid van Fane nog extra in de verf te zetten, hadden de weergoden ook nog hun zegje te doen. Tijdens Toxic Rain braken de wolken en werd het publiek getrakteerd op een douche(tje). We hadden het zelf niet beter kunnen plannen. Er vielen net geen traantjes bij band en de grote fans die zich al in een grote massa voor het podium hadden geplaatst. Waardig afscheid, waardige plaat en een absoluut waardig begin van het festival. Meer van dat graag! 

Dudsekop – Swamp Stage / X-Pozed – La Morgue

Om Dudsekop alle eer aan te doen, want dat verdienen ze na die show, wou ik dit stukje review in het West-Vlaams doen. Maar ik ben zelf van ‘t Stad, en ik kan dat dus niet, verre van. Maar we zitten in Kortrijk, dus dan mag zo een band zeker op het podium gezet worden. Maar toch een vreemd begin van de dag in de Swamp, want die West-Vlaamse Zwoarte Met’l is niet voor iedereen. Het was daarom dat de tent nog niet erg gevuld stond. En dat was jammer, want wat we zagen, was zeer zeer goed. Met titels als Wuk Emme nog van Leve of Brandstoake weet je dat het niet de vrolijkste drie kwartier van je leven zullen worden, maar drie kwartier die je omver bliezen. De bandleden maakten gretig gebruik van de grootte van de tent om hun geluid nog extra in de verf te zetten. Waar een uitstekende geluidsman al niet goed voor is! Dit is een black metal met een internationaal geluid in een zeer lokale taal. Gelukkig dat wij vaak die Noren en Finnen ook niet verstaan, en die staan ook overal. Deze band is zeker klaar voor meer. Dat bewezen ze zeker tijdens hun set. 

Ondertussen deed X-Pozed in de La Morgue tent ook waar ze voor waren gekomen: iedereen omver blazen met hun metal/hardcore. X-Pozed won de Alcatraz Bash en mocht bijgevolg La Morgue openen, zeker een verdienste voor de band die het publiek meekregen met hun energieke présence en dito muziek, alsof ze al jaren op zulke grotere podia spelen! Een thuismatch als het ware want ze zijn ook van West-Vlaanderen. Het publiek moest dus kiezen tussen Dudsekop of X-Pozed, die overlappingen toch, dit zouden we nog meer tegenkomen dit weekend!

Masive Wagons – Prison Stage

Met Massive Wagons stond de eerste internationale band op het podium. Deze Engelse rockband weet goed hoe ze een publiek moeten bespelen, te danken aan hun frontman Barry Mills. Was het door hem of door de zonneschijn die doorbrak, er kwam spontaan een glimlach op de gezichten. Hun rock heeft ook een punkerig kantje, meerdere fuck you gebaren en kritiek op de maatschappij werden ons naar het hoofd geslingerd. Alvast een leuk tussendoortje bal op de middag, maar we moesten zeker ook afzakken naar de Helldorado tent.

Fatal Move – Helldorado

Fatal Move transformeerde de Helldorado stage op Alcatraz om tot een broeihaard van pure hardcore-energie. De band uit het Antwerpse, bekend om hun compromisloze sound en zinderende breakdowns, leverde een intens optreden dat de tent letterlijk deed trillen van begin tot eind. Met een volle tent vol battle jackets en hardcore fanaten, werd het meteen duidelijk dat dit een show was waar de hardcore liefhebbers naar uitkeken. Vanaf het moment dat de eerste riffs door de speakers knalden, ging het publiek volledig los. Circle pits begonnen zich meteen te vormen op verzoek van de frontman, waarbij de hardcore fans hun plek vonden in de chaotische moshpits die in volle kracht op gang kwamen. De energie was voelbaar, en frontman Ziggy wist er nog een schepje bovenop te doen. Op een gegeven moment sprong hij tot aan de barricade, waar de diehard fans hem als bezetenen besprongen en mee schreeuwden met elke noot. Het was een moment van pure hardcore camaraderie, waarbij iedereen als één kolkende massa meedeed. De set was een opeenvolging van zware, beukende nummers die de tent lieten stomen. Met Fugazi, Disgrace en Lost Cause als knipoog naar hun recente EP, liet Fatal Move zien dat ze hun publiek door dik en dun meenemen. Elk nummer werd een collectieve uitbarsting van energie, waarbij fans letterlijk hun laatste restje kracht in de pit gooiden. De Helldorado Stage was gevuld met een sfeer van brute kracht en verbondenheid. Fatal Move leverde niet alleen een keiharde performance, maar creëerde een ervaring waar zowel de band als het publiek volledig in opgingen. Voor de hardcore fanaten die erbij waren, was dit een show om niet snel te vergeten.

Skeletal Remains – Swamp Stage

Bij Skeletal Remains weet je waar je aan toe bent: lompe en brutale deathmetal met hier en daar een technisch zijsprongetje. Met het kakelverse album ‘Fragments Of The Ageless’ (maart 2024) tussen de broeksriem hakken en zagen de flink behaarde Amerikanen zich een weg door de matig gevulde Swamp. We zagen de band al meerdere keren aan het werk in kleine zaaltjes zoals De Elpee in Deinze en bij elke gelegenheid waren we behoorlijk onder de indruk. Maar vandaag lijkt het podium van de Swamp net een maatje te groot voor het viertal. Niet dat er veel mis is met de uitvoeringen van pakweg Void Of Despair, Beyond Creation of Unmerciful maar de impact van een kleine zaal is niet te vergelijken met die van een uit de kluiten gewassen tent. Vanwege het feit dat je niet met je neus op de band zit -en dan de intensiteit bijna letterlijk kan voelen- maar vanaf een afstandje zit te kijken, valt op dat hun materiaal toch een beetje eenvormig is. Muziek is beleving en vandaag voelen we die spijtig genoeg niet. Doodjammer maar al enkele dagen na Alcatraz krijgen de fans een herkansing in, jawel, De Elpee. Achteraf gezien had deze band misschien beter af geweest in La Morgue.

The Lucifer Principle – La Morgue

Toen in 2007 het album ‘Pitch Black Dawn’ verscheen werd The Lucifer Principle een mooie toekomst voorspeld als de nieuwe hoop voor de Nederlandse deathmetal. Wat de redenen ook mogen zijn, de echte doorbraak is er nooit gekomen maar de band uit Gelderland bleef wel gewoon stug zijn ding doen. La Morgue is niet volledig gevuld maar de Hollanders maken er wel een behoorlijk feestje van voor de opgedaagde fans. Je moet het maar doen om in deze hitte mensen zover te krijgen om hun beste imitatie van een zombie te tonen als aanzet tot Feeding The Land Of The Dead. Vooral het aanstekelijk enthousiasme en de humor van frontman Erik Mensinga zorgen ervoor dat iedereen bij de les blijft. De hyperkineet duikt indien nodig zelfs persoonlijk in het publiek om de boel wat op te hitsen. Muzikaal is het allemaal niet wereldschokkend maar wie Gorefest wel wist te appreciëren zal in TLP een leuk alternatief vinden. Als de zanger luidkeels vraagt wie de baas is bij I Am The Law dan kunnen we niet anders dan toegeven dat hier in La Morgue de frontman duidelijk met die titel mag gaan lopen.

Mantah – Helldorado

Eclipse op de Prison stage laten we aan ons voorbijgaan, want er was Mantah in de Helldorado! Want soms heb je een nostalgische bui. Je zet dan een oude Samson aflevering op, of een plaat van de Smurfen. Maar wij hebben toch een voorliefde voor de nostalgie uit de jaren 1990. Het begin van de nu-metal is daar een grote factor in. En dat is nu net waar Mantah voor staat. Vlak voor de show begon, zei een maat van mij: “Het is mijn tweede keer Korn voor mij deze week”. En daar had hij toch een beetje gelijk in. Want Mantah kan je inderdaad een Belgische Korn noemen. Maar ook een Vlaamse Static-X bijvoorbeeld. En al snel in het begin van hun set werd al erg duidelijk waarom. Ik voelde me inderdaad terug even 15 jaar oud, mijn eerste Korn album opzettend. En dat gevoel werd alleen maar beter en beter naargelang de set voortging. En ik was niet de enige met dat gevoel in de tent. Iedereen in de Helldorado zag je met volle teugen meegenieten van wat deze Belgische band neerzette. Let wel, het was uiteraard niet alleen de nostalgie die telde. Voor onze neuzen speelde een band die de jaren 1990 in het nu steekt. Het zal zeker niet de laatste keer zijn dat we van deze mannen gaan horen, want hun set op Alcatraz lijkt mij zeker een opstapje naar wat groters.

Mental Cruelty – Swamp Stage

Eerlijk is eerlijk, voor Mental Cruelty hadden we ons huiswerk niet gemaakt. De band deed vooraf geen belletje rinkelen en het was dan ook vooral uit nieuwsgierigheid dat we zonder hoge verwachtingen de Swamp in slenterden om eens te kijken of er iets speciaals te beleven viel. En dat, beste vriendjes, was het understatement van de dag. Wat een bom! Wat een energie! Op basis van de groepsnaam hadden we ons verwacht aan een thrashband maar we waren niet voorbereid op de waarlijk verschroeiende symfonische deathcore van deze Duitsers. Ons ongelijk werd nog een extra in de verf gezet door de hoge opkomst in de tent en het enthousiasme van het toegestroomde publiek. Mental Cruelty tapt dan ook uit een populair vaatje (vat!) waarin ook een band als Lorna Shore goed gedijt en wereldwijd potten breekt (zelfs de logo’s van beide bands lijken elkaars kopie). Maar het doet onrecht aan de groep om ze meteen als een kloon van voornoemde band af te doen, daarvoor zijn de songs te sterk en is de smoel te eigen. Al moet gezegd dat het knorren en krijsen van gloednieuwe zanger Lukas Nikolai gerust op één lijn mag staan met de vocale prestaties van Will Ramos. De band zelf lijkt oprecht verrast door de warme ontvangst van het Kortrijkse publiek en het hitst hen nog verder op. De Swamp kookt vandaag voor de eerste keer over en wie er niet bij was (ook wij waren bijna in dat geval) heeft oprecht iets gemist. Op naar Spotify, YouTube of waar dan ook online of offline om deze band te checken.

Orden Ogan – Prison Stage / Funeral Dress - Helldorado

Na deze bom wankelden we verder naar de Prison stage waar Orden Ogan hun gekke power metal aan de man bracht. De olijke zanger deed zeker z’n best om het publiek mee te krijgen (en dat deed hij ook aan de menigte voor het podium te zien) maar wat was dat toch even een cultuurshock na die verschroeiende deathcore van zonet, een iets te groot contrast. Zelfs het doedelzak spelend gemaskerd monster (met knalrood gasmasker, wie weet welk verhaal hier achter steekt) deed ons niet smelten (de zon begon dat stilletjes aan te doen, en we zagen zelfs voor het eerst deze dag de eerste pyro’s hier). Dan toch maar Funeral Dress in de Helldorado, daar zat de punk-sfeer er goed in met crowdsurfers, moshpits, ... gewoon old-skool amusement. Ook dit kan perfect op een festival als Alcatraz en het zou niet de laatste keer zijn dat in de Helldorado punk zegeviert!

Fire Down Below – La Morgue

Als er een genre is waar deze reviewer graag naar luistert, is het desert en/of stonermuziek. Psychedelische fuzz, je verplaatsen in de tijd en ruimte. En daarom stond ik al met spanning op de set van Fire Down Below te wachten. Want zij zijn in ons Belgenlandje een mooi voorbeeld van wat je met dit genre allemaal kan doen. Dit viertal uit Gent liet dan geen kans onbenut om de palen uit de La Morgue te trekken en ons allemaal mee te nemen op een trip waar we anders gingen uitkomen. En iedereen in het ruimteschip was er enorm graag bij. De heren lieten ons van noot één tot het einde niet meer los. Het kan zijn dat ik een beetje een grote voorliefde voor deze band heb, maar het was echt wel zo. Het was niet de langste set, de reis had gerust het volgende universum mogen bereiken, maar de band nam ons 7 songs mee, voorbij de sterren. Met kopstoten als opener Ingition/Space station (ook toepasselijk) en single California tot we terug veilig landen met het fantastische 11 minuten durende The Mammoth, dit was een concert om niet snel te vergeten.

Misery Index – Swamp Stage

Subtiliteit is voor watjes. Het zou zomaar eens de lijfspreuk kunnen zijn van het Amerikaanse Misery Index. Maatschappijkritische death-grind is meestal eerder gebaat bij een gebrek aan subtiliteit en dat zal de Swamp geweten hebben. Bindteksten worden tot een minimum beperkt want in de schaarse tijd wil men zoveel mogelijk nummers de tent in slingeren. In tegenstelling tot Skeletal Remains eerder op de dag slaagt deze band er wel in om (deels) de vlam in de pan te laten staan. De pit opent zich al snel maar het aantal deelnemers is eerder beperkt waardoor een grote ruimte vrij komt voor het podium. Ervaren moshers weten echter dat de hoeveelheid ruimte in een moshpit evenredig is aan het mogelijke risico; meer plaats is immers meer snelheid en dus meer impact. Soms is metal gewoon een kwestie van fysica. Misery Index tart in elk geval minstens nog één natuurkundige wet door op zoek te gaan naar het breekpunt bij het publiek (Wet van Mohr-Coulomb) middels furieuze uitvoeringen van New Salem en The Spectator maar vooralsnog houdt het publiek van de Swamp stand, daarvoor is de passage van Misery Index net niet overrompelend genoeg.

Fen – La Morgue

Na de innerlijk mens te versterken en een glimps op de Prison stage te werpen, keerden we opnieuw naar La Morgue. Die glimps toonde ons het swingende Feuerschwanz, echte Duitse metal-hoempa zoals er zovelen ginds zijn, zeer aanstekelijk wel en visueel een streling voor het oog met de kostuums en de twee vikingdames die de hele tijd een showtje opvoeren.

Anyway, wie haalt het in godsnaam in z’n hoofd om een atmosferische black metalband als Fen des namiddags in de kleine en vooral zonovergoten La Morgue te laten spelen? Dit soort bands is gebaat bij duistere krochten waar slechts een beperkt gebruik van kaarsen zou mogen getolereerd worden. Aan de prestatie van de band zal het niet gelegen hebben want ze brengen hun songs loepzuiver ten gehore maar hoe kan je je in godsnaam mentaal naar een koud berglandschap verplaatsen wanneer je kuiten vanonder je knieën gebrand worden? Hoe kan je pessimisme en droefheid toelaten hun intrede te doen als 20 meter verder iemand extatisch “tetten bloot” staat te roepen? We zijn al jaren rabiate volgers van de band en wensen hen al het beste maar dit was de juiste band op de verkeerde plaats en het verkeerde tijdstip en daar kon zelfs een griezelig perfecte uitvoering van Truth Is Futility niets aan veranderen. Ga dit vooral opnieuw beleven in uw plaatselijke kerk(er).

Beast in Black – Prison Stage

Nog meer power metal op de Prison stage met Beast In Black. De Finnen timmeren hard aan hun weg naar succes, wat hen begin dit jaar nog naar de AB bracht. Feitelijk een herhaling van wat we daar toen gezien hebben: een hoog showgehalte, gelukkig gesteund door stevig en piekfijn gitaarwerk, afgewerkt met schelhoge zang. Ze zijn dus niet alleen een lust voor het oog (het aantal keer dat de drie gitaristen samenkomen is haast niet te tellen) maar staan ook garant voor een goede portie headbangen. De band bracht niet alleen hun grote hits (Blade Runner, Hardcore, Blind And Frozen, One Night In Tokyo om er een paar te noemen) maar ook hun nieuwste song Power of the Beast. Afgaande op dit wordt het volgende album opnieuw een schot in de roos!

Septicflesh – Swamp Stage

Wie oh wie programmeert vervolgens Septicflesh en Hippotraktor op hetzelfde tijdstip? Een hartverscheurende keuze! Gaan we voor chauvinisme of steunen we de Grieken? Het is een groot stuk van dat laatste geworden, maar Septicflesh moet toch vermeld worden! Vier nummers aanschouwden we, en we zagen dat het goed zat. Eén grote mokerslag was dat, dus we kunnen maar inbeelden wat een hele show moet geweest zijn! Portrait Of A Headless Man, Pyramid God zo vroeg in de set, het loodzware Neuromancer en The Vampire Of Nazareth, ... Het Griekse boegbeeld Spiros Antoniou is en blijft indrukwekkend. We genoten met volle teugen van deze appetizer.

Hippotraktor – La Morgue

Wat doe je als je in één van de beste Belgische bands speelt, maar nog wat vrije tijd hebt? Je hebt een tweede band die zo goed, zelfs nog beter is als de vorige. Challenge accepted, moet Stefan De Graef van Psychonaut gedacht hebben toen hij zich bij Hippotraktor voegde. Het is niet de eerste keer dat ik deze band zie, maar het was toch een van de betere keren. De progressieve, met momenten echt harde muziek, het gezang van De Graef dat door merg en been gaat, alles was aanwezig om La Morgue in vuur en vlam te zetten, en dat met hun kersvers-nieuw album onder de arm. En niet alleen het publiek genoot enorm van het optreden. Gezien de smiles op alle bandleden hadden zij ook de tijd van hun leven. Op het gezicht van De Graef ,dit enkel van de rechterkant van de tent te zien, want hij staat altijd zijwaarts gericht, kon je het plezier er met een botermes van alhalen. Ik hoop dat hij een mooie rug heeft trouwens! Stond je links, laat het ons weten! In ieder geval verdient deze band hetzelfde als die andere band, en hun optreden op Alcatraz was een mooi voorbeeld van hoe de toekomst er kan uitzien. 

Channel Zero – Prison Stage

Wat moet er nog gezegd worden over Belgische trots en rots in de branding Channel Zero? We hebben hen al ontelbare keren gezien vroeger en nu. Na wat ons leek een dipje zijn ze er nu weer volledig terug. Hard uit de startblokken met hit Suck My Energy om de geschiedenis in te duiken met Tales Of Worship, het werd toch vooral een ‘Unsafe’ optreden met hits als Heroin, Help en Bad To The Bone. Uiteraard konden zowel Fool’s Parade en Black Fuel niet ontbreken, alsook de zoveelste ode aan overleden drummer Phil Baheux. Hij is dan ook in 2013 net op de dag dat toen Channel Zero op Alcatraz zou spelen overleden. Maar ja, nu staan ze er toch maar weer!

Uada – La Morgue 

Tijd om ons zwart hartje nog eens de kost te geven in La Morgue. Ook Uada was er om ons op onze wenken te bedienen. Deze (vreemd genoeg) Amerikanen, met het mooiste logo van alle bands op het festival, hadden jammer genoeg nog net dat ietsje zonlicht buiten de tent, maar binnenin hadden we bijna een lantaarn nodig om door alles heen te kijken. Al vanaf het begin van hun set wist je dat dit heel speciaal was. Alle bandleden, gekleed in truien met kappen waar een Nazgûl jaloers op zou worden, zijn stuk voor stuk meesters in het genre en dat droop er dan ook vanaf. Maar dit is ook een band waar je heel moeilijk een review over kan schrijven. Er is geen interactie met het publiek, geen dankwoordjes, enkel steengoede muziek. En het aanwezige publiek vond dat ook. De tent was niet helemaal gevuld, dat heb je wel vaker met een niche-genre, maar de aanwezigen zagen wel een geweldig donkere show, die eigenlijk veel te snel voorbij was. Volgende keer mogen deze mannen iets hoger op de bill staan, dan spelen ze wat langer. Aanrader!

Wat er ondertussen in de Swamp gebeurde, we weten het niet zo goed. Whitechapel was duidelijk te laat (naar verluid vast in het verkeer vanuit het land van hun vorig optreden) en eer alles was opgezet en gesoundchecked was, kon de band naar verluid maar zo’n 20 minuten meer spelen. We hoorden hen bulderen en als een sneltrein alles beuken, dus dat zal een intens death-vluggertje geweest zijn!

Saxon – Prison Stage

Wij hadden zin in Saxon, en Saxon had zin in Saxon. Al van beginnummer Hell, Fire and Damnation wist iedereen die zich voor de Prison had gezet dat het een oerdegelijke Saxonshow ging worden. Fans wisten het uiteraard al op voorhand dat gitarist Paul Quinn (die met die bandana) er niet meer ging bijzijn. Gelukkig vonden ze een zeer waardige vervanger in Brian Tatler (Diamond Head). En die zette zijn tanden dan ook meteen mee in het eerste nummer. Zanger Biff Byford was al meteen zijn eigen volksmenner pur sang en overzag het publiek, speelde met het publiek en maakte grapjes met het publiek. Want dat is één van de grote sterktes van deze band. Zij hebben een liefde voor hun muziek, maar vooral ook voor hun fans, zeker tijdens liveshows. En dat was tijdens deze Alcatraz-show niet anders.

De set ging ook met grote vaart door. Motorcycle Man, The Power & The Glory en Madam Guillotine zorgden voor verschillende whiplashes in het publiek en ik vond het vreemd dat er geen armen uit hun socketten vlogen, zoals die vuisten de lucht in gingen. Maar dan was het tijd voor het eerste echte hoogtepunt van de set, en dat was Heavy Metal Thunder. Een fantastisch anthem voor het genre, en nu ook met heel veel iiefde gebracht en onthaald. Ik hoopte bijna dat de hemel zich zou opengooien en dat er grote bliksemschichten boven het publiek kwamen. Gemiste kans, weergoden! Ook hierna werd er oerdegelijk gespeeld, al vond ik wel dat de nieuwere nummers er nog niet altijd even goed inzaten. Of ik ken ze zelf nog niet goed genoeg om er ten volle van te genieten, dat kan ook. 

Waar ik dan weer wel enorm van genoot, waren de laatste vijf nummers van de set, elk stuk voor stuk klassiekers van de band. Als je een grote Harley door de boksen hoort galmen, weet iedereen dat het tijd is voor Denim & Leather. Daar was het zelf iets te warm voor, ik was zelf blij met mijn short en t-shirt. Maar dat bekt minder. Ook 747 (Strangers in the Night) werd luidkeels onthaald. Zelden zoveel mensen "GOING NOWHERE" uit volle borst zien zingen. Momentje om in te kaderen. En dan de drie nummers waar de meeste mensen Saxon van kennen. Wheels of Steel, Crusader en uiteraard Princess of the Night waren stuk voor stuk nummers die het volk in beroering brachten. Zij het door ze een whiplash bovenop die whiplash te geven, of door het luidkeels meezingen, zodat de wei de volgende dag er net iets stiller, of toch heser, ging bijlopen, of voor mezelf, zoals de traditie het betaamt, een grote en lange crowdsurf te ondernemen. Ik, een fan? Ja, waarom vraagt u dat? 

Monkey3  - La Morgue

Na al dat geweld van Saxon op de Prison Stage, kwam ik iets te laat aan bij Monkey3, waardoor ik het begin van hun geweldige acidtrip gemist heb. Een paar maanden geleden had ik een review van hen geschreven toen zij voorprogramma speelden bij Brant Bjork Trio, en dat is een review die ik hier grotendeels gewoon kan overnemen: “Deze instrumentale band blijft mij verbazen. Ze blijven riffs uit de hemel plukken alsof het niets is en plaatsen deze voor onze voeten om te vereren” Plagiaat op jezelf, mag dat? In ieder geval was het deze keer ook niet anders. Deze Zwitsers blijven de sterren van de hemel spelen en doen dat met zo een plezier dat je hier alleen maar fan van kan zijn. Ook hier waren er jammer genoeg niet erg veel mensen aanwezig, want er waren grotere dingen aan het spelen, maar zij die er wel waren hadden groot gelijk! 

Paradise Lost – Swamp Stage

De laatste Belgische passage van Paradise Lost die we bijwoonden was in De Casino in Sint-Niklaas en daar waren we op z’n zachtst gezegd weinig van onder de indruk. Matig gezongen, weinig beleving en vooral een band die op routine leek te spelen. Het was dan ook met enig voorzichtig voorbehoud dat we de band opwachtten in de Swamp. Groot was dan ook onze opluchting toen vrij snel bleek dat Paradise Lost vandaag wel in optima forma op de bühne stond. Met een uitgekiende setlist van songs die niet al te hoge of cleane zang vereisen, het strategisch laten meezingen van passages door het publiek en het subtiel gebruik van technische trucjes werden alvast de vocale uitdagingen slim ontmijnd. Maar ook de rest van de band leek er echt zin in te hebben en de energie werkte aanstekelijk op een steeds uitzinniger publiek. Eindelijk kregen we nog eens een Paradise Lost te zien zoals we verhoopten. Standaard opener Enchantement trekt zich nog wat aarzelend op gang maar in het daaropvolgende Say Just Words gaan de remmen los en is het een dik uur lang puur genieten van een staalkaart van hun beste werken. Oude krakers als Pity The Sadness worden broederlijk bijgestaan door ‘nieuwer’ werk als No Hope In Sight zonder dat je als luisteraar het gevoel hebt met een muzikale stijlbreuk geconfronteerd te worden. Zelfs de Bronski Beat-cover Smalltown Boy passeert de revue en wordt enthousiast meegebruld, al had deze laatste song voor ons part gerust plaats mogen ruimen voor één van hun eigen werkstukken. Afsluiten doet men met Ghosts, een minder evidente keuze maar eentje die wel werkt. Het is jaren geleden dat we de band nog zo gepassioneerd aan het werk zagen. In het afsluitend applaus schuilt dan ook evenveel hartstocht als opluchting.

Amon Amarth – Prison Stage

Alcatraz durft het aan om de Zweedse deathmetal machine Amon Amarth als headliner te programmeren. Eindelijk zeggen we dan, want in het buitenland headlinen ze al zeker tien jaar zulke metalfestivals (denk maar Rock Harz, Summer Breeze). En op tien jaar tijd is er zelfs nog veel veranderd, de band is nu een geoliede machine die een heuse show met zich meebrengt. Zie maar de grote (opblaasbare) vikingbeelden links en rechts van het podium en de gigantische vikinghelm waar het drumstel in staat, en het was lekker warm op de eerste rijen, de pyro’s bij opener Raven’s Flight deden overuren. Zanger Johan Hegg is een boegbeeld van jewelste. Hij brult niet alleen de pieren uit de grond, hij is ook een aanstekelijk publieksmenner. Het duurde niet lang eer het blik met hits werd geopend. Guardians Of Asgaard, The Pursuit of Vikings, Deceiver of the Gods, ... Stuk voor stuk werden de songs meegebruld door het publiek. Duty before booty echter, want de avond was nog lang niet gedaan (de headliner overlapt namelijk met niet één maar met maar liefst drie andere podia!). Ook in La Morgue moesten we nog eerst een kijkje gaan nemen, ons wringend tussen het publiek dat zich massaal aan de Prison ground had verzameld.

Brant Bjork Trio - La Morgue

Wat kan zo een hele dag Alcatraz vermoeiend zijn. Het was daarom toepasselijk dat ik me vooraan, vlak tegen het podium op de boxen zette, even mijn benen de rust gunnen. En het was dan ook een perfecte band hiervoor. Brant Bjork Trio (daar had ik dit jaar al eens iets over geschreven dacht ik), met als frontman de oude gitarist van Kyuss, zorgde voor een tussenpoos, een moment van innerlijke rust na al dat geweld dat die dag al op ons was afgekomen. Ik zag een halve tent, maar wel een tent die één van de grondleggers van de fuzz toch nog even wou meemaken. En het werd ook een aangename set, die, in vergelijking, rustig voorkabbelde als een beekje tussen twee velden. Heerlijk.... Zes nummers, meer had ik niet nodig om even tot rust te komen, en dat was nodig, want ik wist waar ik nog aan toe was in The Swamp. 

Cradle of Filth – Swamp Stage

Met Cradle of Filth kan het altijd een of twee kanten uitgaan. Ofwel magistraal, ofwel erg slecht. En gelukkig werd het in de Swamp een magistrale show; De voorbije jaren lijkt het alsof Dani Filth alleen maar gegroeid is in zijn kunnen, een grote meneer in het genre is geworden. Hij wordt al heel lang niet meer gezien als het krijsende kneusje, maar als een heuse groot uithangbord van het genre. Oké, nu is het gedaan met de mopjes over zijn grootte. Zijn muziek, nog steeds een geweldige mengeling van Black Metal en gothic sounds, staat nog steeds als een huis en de band bewees nog maar eens dat ze het verdiende de tent af te sluiten. Het was enkel jammer dat het ook hier weer een korte set bleek, want het was zo voorbij. De band bracht tien nummers, dat bijna de hele carrière van de band voorstelde. De set werd zowaar uit negen albums geplukt, en kon dus als een best of-gezien worden. Nu ben ik zelf niet al te bekend met al de nummers, maar als je kippenvel krijgt als de begintonen van Nymphetamine (Fix) worden ingezet, dan weet je dat je goed zit. Dit kwam uiteraard ook door de geweldige hoge tonen die zangeres Zoe Marie Federoff uit haar keel wist te toveren, maar ook door Filth zelf, die nog altijd met dezelfde passie door de microfoon blijft gillen. Ook afsluiter From the Cradle to Enslave bleef nazinderen. Ik denk dat iedereen die er was die nacht enkele nachtmerries heeft doorstaan, maar toch met een grote smile terug de tent zijn uitgekropen.

Bekijk meer foto's in ons groots fotoverslag hier!