Rock In Bourlon dag 2: één langgerekte ontdekkingsreis

Rock In Bourlon voelt elk jaar een beetje meer als thuiskomen. Een oude tante die ons, haar verre neefjes, met plezier en liefde in haar stulpje ontvangt. Maar dan wel het soort geschifte tante met een batterij aan versterkers en een oorlogsvoorraad aan bier in de achterkamer. Drie dagen lang verdriedubbelt Bourlon in bevolkingsaantal voor één van de gezelligste en meest eigenzinnige muziekfeestjes in het hardere genre. Op vrijdag ligt de nadruk eerder op black metal en sludge, met hier en daar een opvallende zijsprong. Zaterdag is het tijd voor hardcore, punk en ander beuk-en sloopwerk. De dag des heren is dan weer traditioneel gereserveerd voor bands in de doom en stonerhoek van het genre.

Dag 2 van Rock In Bourlon start onder een grijs wolkendek maar de warmte is wel gebleven. Waar we gisteren bij momenten het gevoel hadden op de barbecue te liggen zijn we nu in de microgolf beland. Gelukkig is er voldoende (gratis) drinkwater te verkrijgen om de vochtbalans optimaal te houden.

Er staat behoorlijk wat hardcore op het programma vandaag en geheel in de traditie van het genre stijgt het aantal politieke boodschappen daardoor exponentieel. Het Noord-Franse Insurgent mag als eerste de hitte vandaag trotseren en doet dat op de tonen van Elvis Presley’s I Can’t Help Falling In Love (with you) alvorens los te barsten in een energieke brok hardcore met een snuifje emo en een flinke streep metal. De vocalist lijkt wel in de verkeerde band rond te lopen want vestimentair lijkt hij zo ontsnapt uit een blackened death metalband maar zijn hakkende vocalen zijn erg overtuigend. Het klinkt allemaal behoorlijk strak en melodieus en het publiek heeft duidelijk zin in een feestje want de eerste circle pit ontstaat en menig aanwezige waagt zich aan het immer irritante windmillen. Tussen de bedrijven door wordt er aandacht gevraagd voor de situatie in de Gazastrook en gedurende het hele optreden is de Palestijnse vlag prominent aanwezig op het podium, dat zal niet voor het laatst het geval zijn vandaag.

Met Oddism staat er op het hoofdpodium al een volgende Franse hardcore band klaar maar in tegenstelling tot Insurgent ligt de focus bij deze band minder op melodie en meer op brutaliteit. Bij momenten wordt zelfs geflirt met deathcore. Het is allemaal wat minder verteerbaar mede vanwege de soms zeer hoekige opbouw van de songs. Door die soms complexe en bijna mathematische structuur van de nummers is het wat moeilijker om echt in de sfeer te komen en de publieksreactie is een pak matter dan bij de openingsband. De gitarist van de band waagt zich tegen het einde van de set met instrument en al aan een rondje crowdsurfen zonder zijn spel ook maar één keer te onderbreken, een trucje dat we vandaag nog zullen herhaald zien.

Blazen en blijven blazen, dat is het devies van het Gentse Raw Peace. De meeste muzikanten op het podium hebben al ruimschoots hun muzikale sporen verdiend bij andere bands zoals Agathocles, Rise And Fall en Reproach en wie die namen kent weet dat we weinig subtiliteit mogen verwachten. Twintig minuten lang wordt het zijpodium werkelijk geterroriseerd door een stevige pot D-beat hardcore punk met nauwelijks ruimte tot ademen. Het publiek staat er enigszins beduusd maar met huiverachtige bewondering naar te kijken. Chaos op muziek gezet, wat een heerlijke herrie. Een Belgische vuistslag in de Noord-Franse onderbuik.

Het leuke aan Rock In Bourlon is dat we elke editie wel enkele onbekende pareltjes ontdekken en op het hoofdpodium dienst zo’n juweeltje zich aan in de vorm van het Amerikaanse Destiny Bond. Melodieuze hardcore met een hoog rock ’n roll gehalte dat ons meteen aan Black Flag of Buzzcocks doet denken. Het is bijzonder catchy en het aanstekelijke geluid vertaalt zich in een warme publieksreactie. Met Cloe Madonna hebben ze een frontvrouw van formaat die haar eigen verhaal als transvrouw verwerkt in lyrics en bindteksten maar zonder te vervallen in preken. Verbondenheid en liefde zijn sleutelwoorden en ook dit jaar valt ons weer op hoe divers en queervriendelijk het publiek in Bourlon is. Destiny Bond maakt er een feestje van met sterkte songs zoals Headspin, Debt Perception en Can’t Kill The Love. Onze gebruikelijke muzikale voorkeur voor het ruigere werk kennende is Destiny Bond een wat verrassende ontdekking maar dat zegt alles over de kwaliteit van de band en hun performance. Straf!

Op aanraden van de landgenoten van Destiny Bond gaan we Big Laugh op het zijpodium checken maar in tegenstelling tot de eerstgenoemde band weten ze ons niet echt te overtuigen. Daarvoor is hun interpretatie van hardcore net iets te standaard en inwisselbaar. Niet dat er veel mis is met de songs en uitvoering maar het gaat een beetje verloren in de veelheid van bands die dezer dagen wel iets speciaals doen met de gekende recepten. Ook het publiek staat het wat afwachtend te aanschouwen en op een eenzame crowdsurfer na is niet veel beweging te aanschouwen in de voorste rijen.

Reviewers hebben de ondankbare taak om het soms onbeschrijfbare te beschrijven en nu en dan worden ze geconfronteerd met bands waarvoor alle bestaande termen en muzikale hokjes tekort schieten. Heave Blood & Die is zo’n band die verslaggevers grijze haren en slapeloze nachten bezorgt. Vanuit Tromso in Noorwegen dalen ze neder in Bourlon met een muzikale mix die zich geen reet aantrekt van grenzen of beperkingen. Er zit zeker stoner en doom in het geluid maar evengoed post-rock, black metal erupties en experimentele shoegaze. Geheime wapen van de band is ongetwijfeld het creepy keyboardgeluid waarmee de songs gelardeerd worden en dat bij momenten een verre echo van Ghost in zich lijkt te hebben. Hoe bepalend dat instrument is blijkt wel wanneer er technische problemen opduiken en het even duurt voor dat euvel hersteld is, plots klinkt de band een pak minder gelaagd. Inderhaast opnieuw gelegde kabels brengen gelukkig soelaas en we genieten verder van een verwarrend maar intrigerend concert.

Madball meets Deftones met een zangeres die als een dolle over en weer rent in cowboylaarzen, dat is False Reality uit Londen en ze leggen het zijpodium volledig in puin. De circle pit is indrukwekkend, de connectie tussen band en publiek onmiskenbaar, zelfs de heren en dames van de security kunnen hun benen niet stilhouden bij een song als Pressure. Ons persoonlijk hoogtepunt is het van een vuige thrashriff voorziene Cost Of Spite dat vet knipoogt naar de Belgische H8000 scène. Ook het nagelnieuwe en nog niet verschenen Snake Eyes ligt in lijn van die traditie. Met Opposites React sluit de band net op tijd af voor er doden vallen.

Vorig jaar bewees Iffernet als dat je met slechts twee bandleden al een flinke pot teringherrie kan maken en dit jaar is het aan het duo Teen Mortgage uit Washington DC om dat te onderschrijven. Potige garagerock met punkinvloeden en een likje surfrock. Het klinkt bij momenten als een bastaardkind van The Beach Boys en Motörhead of Queens Of The Stone Age op speed. Lekker hapklare festivalmuziek, niet mee maar ook niet minder.
Dat Rock In Bourlon een festival is dat volop inzet op gendergelijkheid is niet enkel een woordelijk statement maar vertaalt zich ook op het podium. Met Spaced staat er opnieuw een band op de planken met een frontvrouw die de lakens uitdeelt. Ze komen uit Buffalo NY en maken vrij toegankelijke hardcore in het straatje van Gorilla Biscuits. We hebben vandaag al flink wat hardcore achter de kiezen dus het verzadigingspunt is zo goed als bereikt. Het blijkt vooral een persoonlijk probleem want voor het podium is het gedurende een vol optreden een gekkenhuis.

Over straffe frontvrouwen gesproken, wat een ongelofelijke performer is Liz Selfish van Brat! Gedurende het hele optreden zuigt ze alle aandacht naar zich toe met haar lompe grunt, karatetrappen en sprekende mimiek. Zelf noemen deze vier Amerikanen het bimboviolence en barbiemetal maar eigenlijk doen die termen hen een beetje oneer aan want we hebben hier te maken met een band die op een zeer eigenzinnige manier grindcore en death metal herinterpreteert. Het getuigt van behoorlijke ballen om deuntjes van Britney Spears en Madonna te gebruiken als intro. Zeker voor gewelddadige songs zoals Snifter of Social Grace die de tanden uit je mond kloppen of een trage beuker als Slow Heat die overgaat in een razende storm van energie. Nog argumenten om van Brat een unieke band in het genre te maken? Ze coveren Barracuda van de glamband Heat en bij de merchstand is de hoofdkeur van hun bandshirts fluo roze. Het publiek ziet er duidelijk de humor van in en de band kan rekenen op een enthousiaste respons. Ze mogen dan wel verkondigen Mean Is What We Aim For, eigenlijk zijn het gewoon jongens en een meisje die een feestje willen bouwen. Eén van de meest energieke en entertainende optredens dit weekend. Hou ook deze site in het oog voor een interview met de band na hun gesmaakte optreden.

Alweer een Amerikaanse band en alweer een frontvrouw, het begint op een toelatingsvoorwaarde te lijken om vandaag een plaatsje op de affiche te bemachtigen. Het quintet Initiate trapt furieus af met Too Much en de melodieuze hardcore met schreeuwerige zang van Crystal Pak gaat er in als zoete koek. Ondertussen heeft de zon het wolkendek opengescheurd en knalt de koperen ploert ongenadig neer op de festivalgangers maar dat lijkt weinig tot geen gevolgen te hebben op de uitputtende werkzaamheden in de pit. We moeten Initiate helaas halverwege de zeer genietbare set ter afscheid wuiven want Brat wacht op ons voor een interview.

We arriveren net op tijd terug aan het hoofdpodium voor een band waarnaar ondergetekende heeft uitgekeken. Het Schotse Hellripper wist bij eerdere passages in Sint-Niklaas en Kortrijk reeds ons thrashhart te veroveren en we zijn benieuwd of hun zwartgeblakerde opgefokte speedmetal ook het Noord-Franse publiek weet te bekoren. Het antwoord laat niet lang op zich wachten want al vanaf de blitzstart Hail The Goat is het chaos in de frontlinie. Black Arts & Alchemy doet er nog een flinke schep bovenop en vanaf Hell’s Rock ’n Roll dienen golven crowdsurfers zich aan waardoor het zweten geblazen is voor de security. Frontman James heeft oog voor hun noeste arbeid en laat niet na de vrijwilligers meermaals uitgebreid te bedanken omwille van hun goede zorgen voor de surfende medemens. Wie dacht dat het gaspedaal daarmee al volledig ingedrukt was komt behoorlijk bedrogen uit want met ‘oudje’ Demdike gaat de snelheid nog de hoogte in. De sufgebeukte moshers schreeuwen om genade en water en de gezapige intro van The Affair Of The Poisons gunt hen gedurende de volle 30 seconden die rust alvorens opnieuw te exploderen in een vlaag van geweld. Zonder pauze raast het daarna door om te eindigen met een climax in de vorm van Bastard Of Hades en Headless Angels. We mogen dan wel overtuigde pacifisten zijn, dit soort geweld verwelkomen we met een glimlach.

Nauwelijks bekomen van de uppercut Hellripper krijgen we al meteen een flinke rechtse toegediend door het doodseskader Fulci. Old school US death metal door een roedel horrorverslaafde Italianen. Lekker lomp en een welkome afwisseling binnen de programmatie vandaag. Ondersteund door raak gekozen filmfragmenten slingeren ze hun brutale grunts en lekker pompende riffs de invallende duisternis in. Ondanks het feit dat de band het vandaag moet stellen met een zanger ad interim doet het niets af aan de agressie en impact. Liefhebbers van Cannibal Corpse, Skinless en Dying Fetus kunnen hun hartje ophalen aan vuige songs als Human Scalp Collection, Rotten Apple en Vile Butchery. We hebben onze death metal dan ook graag zoals we onze steak hebben: vet en bloederig. Yummy!

Los Angeles is de thuisbasis van headliner Health en in hun thuisland is de band behoorlijk groot. In die mate zelfs dat ze samenwerkten met onder andere Nine Inch Nails en Lamb Of God en ook de soundtrack verzorgden voor de videogame Max Payne 3. Meer dan een ver bliepje op onze radar was de band echter niet maar na vandaag zijn we zinnens dat behoorlijk te veranderen want wat een dijk van een optreden werd ons hier geserveerd! Een zinderende bom van noise en industrial metal die in combinatie met een efficiënte lichtshow zorgde voor een daverende climax na deze geslaagde festivaldag. De stampende ritmes, repetitieve riffs en het ijle en unieke stemgeluid van Jake Duzsik zorgen voor een dampende cocktail die het publiek in Bourlon met smaak ledigt. Bovendien wordt ook bewezen dat door een computer gegenereerde beats en live drumwerk eerder versterkend dan concurrentieel werken. Akkoord, niet elke song doet ons metalen hart even hard kloppen maar DEMIGODS, ORDINARY LOSS (de hoofdletters zijn verplicht) en de Deftones cover Be Quiet And Drive (Far Away) doen ons toch een klein vreugdesprongetje maken. Absoluut prijsbeest is afsluiter DSM-V; een monsterlijke track die Rammstein of Nine Inch Nails doet verbleken. De playlist in onze auto werd minuten na het eindakkoord al aangepast.

Na Health valt er in Bourlon nog wel wat te beleven want op het zijpodium kan je Giirls gaan aanschouwen, een soort obscuur synthwave electro project dat ons al na twee tracks weet weg te jagen. Waar is Mortiis als je hem nodig hebt? Zo mogelijk nog irritanter is de dancehall en ambient techno van The Bug op het hoofdpodium. Beide artiesten lijken vooral bedoeld om het publiek in golfjes naar huis te zenden en in ons geval slaagt men perfect in dat opzet want na enkele minuten houden we het voor gezien. Vreemde muzikale keuzes blijven in het DNA geprint van RiB maar voor ons is het een b(r)ug te ver. Op naar morgen!