Uitgelicht: Deep Purple @ Graspop Metal Meeting 2024 - Als een goede voetbalmatch, veel schwung in het tweede deel!

Deep Purple... Wie kent ze niet? Een band die al bijna 60(!) jaar bezig is. Uiteraard met een wisselende bezetting, maar toch. Een band waarvan elke beginnende gitarist de bekendste akkoorden kent. Een band als een klok. Een band dat op de North Stage aarzelend begon, maar in de helft van de set hun schwung terugvond en het leek alsof we naar kwieke vijftigers in plaats van zeventigers aan het kijken waren.

Vooral zanger Ian Gillan gaf in het begin aan dat hij al een oude man is. Na elk nummer, soms zelfs tijdens enkele nummers, liep hij naar een klein tentje achteraan om te bekomen. Hoe, nobody knows. Stond er een zuurstoffles, of een glas whiskey, wie zal het zeggen? Hij kon met momenten zelfs de microfoon niet stilhouden voor zijn mond, zo hard was hij aan het bibberen. Maar toch, wat een stem heeft die man nog. Hij kon uiteraard de hoogste der noten niet meer halen, maar deed toch zijn uiterste best. En door de bibberende handen klonk de tamboerijn soms extra goed.

Bij opener Highway Star hadden we meteen schrik dat we naar een slechte coverband van Deep Purple aan het kijken waren. En we waren niet de enige. We zagen opvallend veel mensen nog net die extra pitcher bier halen, of nu net de moment zagen om een frietje te gaan steken. En dat gevoel duurde tot ongeveer de helft van de show. Totdat de held van de dag, pianist Don Airey, de wei eens een les ging geven hoe je echt keyboard moet spelen. Het klonk daar als een fantastisch Hammond-orgeltje, hij veranderde toen naar een klassiek pianist toen hij zijn beste Beethoven bovenhaalde en ook echte hardrock-keyboardsolo's ten berge bracht. Af en toe een kleine pauze ertussen om van zijn glaasje rode wijn te slurpen. Deze solo zorgde voor zo een energie dat de rest van de band alleen maar kon volgen. Pace zijn glimlach werd zoveel keer breder, gitarist Simon McBride speelde net dat ietsje beter en Ian Pace sloeg op zijn trommels alsof het zijn lieve lust was. Ook bassist Roger Glover, het langslopende lid van de band, kon zijn glimlach niet meer onderdrukken.

Ook bij de eerste tonen van het bekende verhaal van wat er gebeurde op een show van Frank Zappa, was het publiek volledig mee. Iedereen danste en sprong zich de ziel uit het lijf. Maar het was vooral encore Black Night die is bijgebleven. Wat een song is dat ook. Het begon minder, maar het werd uiteindelijk toch iets moois. Ik hoop dat ze nog lang mogen mogen en hopelijk dat we ze dan nog eens op hetzelfde elan kunnen terugzien.

Foto's geleverd door Graspop Metal Meeting (credits: Tim Tronckoe).

Lees ook het volledige verslag van zondag, alsook van donderdag, vrijdag en zaterdag.