Verslag Wacken Open Air 2011

Wacken Open Air staat garant voor drie dagen metal van de bovenste plank. Deze verslaggever was er voor de eerste maal bij, lees het verslag om een indruk te krijgen van de bands en zijn eerste bezoek aan het festival zelf.

Deze Wacken Open Air 2011 begon voor deze reviewer al van woensdag ochtend om 7:30. Dankzij de goed georganiseerde busrit onder begeleiding van Dhr. Eddy De Dapper (vzwRacing Thunder Productions) zijn we ’s avonds goed en wel aangekomen op het Duitse walhalla voor elke metalliefhebber. Vrij dicht tegen het festivalterrein de tenten opgesteld op een gereserveerd stuk camping, Wacken kon niet beter begonnen zijn. Een aanrader trouwens om met deze georganiseerde busmaatschappij dit Duitse metalfestival te bezoeken. Die avond nog traden op de WET stage de winnaars van de Wacken battles uit verschillende landen op. Voor België was dat Powerstroke, een band die hun muziek beschrijven als groove metal. Festivalblog heeft deze band gevolgd op de Wacken battle en de performance die ze op Wacken neergezet hebben, kon gewoonweg niet vergeleken worden met de plaatselijke optredens. Powerstroke gaf het beste van zichzelf: een heel strakke setlist die raasde van begin tot einde. Van in het begin al kwam een moshpit op gang en dit bleef duren tot het einde, het publiek had er duidelijk zin in. Ze werden dan ook goed opgefokt door de muziek van Powerstroke. Een puike prestatie voor deze driekoppige Belgische band!

Donderdag 4 augustus, dag 1. Niet zoveel bands (althans grote of gekende) traden op deze eerste dag op. De dag is rustig begonnen met eerder randanimatie dan muziek: de Amerikaanse komiek Jim Breuer. Hij zette de goed gevulde Bullhead-city op stelten met zijn act. Imitaties van verschillende zangers zoals Ozzy en James Hetfield lieten het publiek schateren van het lachen. Verder zou hij het niet slecht doen als een zanger, want met zijn metalversie van een kinderliedje bootste hij diverse artiesten na zoals Rob Halford (Judas Priest), Ronny James Dio (Black Sabbath/Dio) en Brian Johnson (AC/DC). Een leuk begin van de dag.

Hierna op de Blackstage Skyline gaan bekijken. Ik wist er helemaal niets over maar tot grote verwondering kwam Doro, Chris Boltendahl (Grave Digger) en Udo Dirkschneider (U.D.O.) een voor een het podium op als vocalisten. Of Skyline nu eigenlijk een volwaardige band is of niet weet ik niet, het leek immers op een band speciaal voor of door Wacken wegens de drie Wacken hymnes die werden gezongen door de drie respectievelijke vocalisten.

Hierna was het de beurt aan de grotere namen. Helloween van op een afstand bekeken, niet slecht maar naar het einde toe wel wat langdradig. Soms leek het ook alsof ze hun nummers onnodig uitrekten met solo’s en overdreven publiekinteractie, iets wat tevens van heel veel grote bands op Wacken kan gezegd worden. Uiteraard sloten ze af met hun grootste hit ‘I want Out’. Heavy metal van hoge kwaliteit, maar iets te lang om geboeid te blijven kijken.

Na Hellloween mocht Blind Guardian optreden. Dit optreden was veel dynamischer en een van de hoogtepunten van Wacken. Wie Blind Guardian al gezien heeft, weet onmiddellijk wat ik bedoel. Voor degenen die ze nog niet gezien hebben of hen niet kennen, uitchecken deze Duitse power metal! Live staan ze altijd garant voor een spectaculair optreden en dat was op Wacken natuurlijk niet anders. Hits als The Bard’s Song en Valhalla deden het publiek helemaal meedoen, maar ook zowel de nieuwste (zoals Wheel of Time) als de oudste nummers (zoals Majesty) brachten veel sfeer. Ook aan het showelement was gedacht, naar het einde toe was er een indrukwekkend vuurwerk op het podium.

Bij Blind Guardian was er al een massa volk, het werd zowaar nog drukker. Ozzy Osbourne mocht deze eerste dag afsluiten en dat deed hij in stijl. Men mag zeggen van Ozzy wat men wil, hij kan het nog steeds. Zijn Prince of Darkness reputatie kan hij jammer genoeg niet meer aanhouden want hij wordt overduidelijk een dagje ouder en is lang niet meer zo kwiek als vroeger. Toch hebben zijn nummers nog steeds het publiek geboeid en aan sfeer ontbrak het niet. Uiteraard heeft Ozzy naast zijn eigen hits als Crazy Train, Bark at the Moon en Shot in the Dark ook enkele Black Sabbath nummers gespeeld: Paranoid, Iron Man, War Pigs en het instrumentale Rat Salad. Uiteraard werden ook de muzikanten in de spotlight gezet, vooral dan gitarist Gus G.

De tweede dag begon met Primal Fear op de Party stage. Nog niet zoveel volk waardoor de sfeer er enkel vooraan inzat. Een potje goeie heavy metal, daar zorgde Primal Fear voor maar niets meer en niets minder.

Van Canto volgde hen op. Deze Duitse a capella metalband speelde naast eigen nummers ook veel welbekende covers zoals Master of Puppets (Metallica), Fear of the Dark (Iron Maiden), Kings of Metal (Manowar) en The Bard’s Song (Blind Guardian). Ook hebben ze Sabaton’s Primo Victoria gecovered, dat op hun nieuwste album zal verschijnen. Toch moesten hun eigen songs niet onderdoen: het merendeel van het publiek kende ook deze teksten, waardoor het hele optreden lang meegezongen werd.

Na dit sublieme optreden opnieuw blijven staan om Rhapsody of Fire te zien vanaf de eerste rij. Veel verwachtingen die jammer genoeg niet werden ingelost. Dit lag grotendeels aan het tijdstip en de warmte van de stekende zon. Dit optreden zou immers veel beter overgekomen zijn in een donkere zaal. Muzikaal en vocaal wel goed maar het miste iets. De eerste rij dan maar verlaten om nog een stukje As I lay Dying te gaan zien op de Blackstage. Hier heerste veel meer sfeer. Forever, Condemned en Parallels toonden aan dat deze metalcore band nog steeds in vorm is, het publiek ging uit hun dak.

Daarna naar de WET stage gegaan om Deadlock te gaan zien. Om de eerste rij te kunnen bemachtigen zeer vroeg gegaan, waardoor Negator nog volop in actie was. Deze black metalband deed het lang niet slecht, de sfeer zat er goed in. Het was brutaal zoals black metal hoort te zijn. Deadlock op hun beurt was een ware wervelwind. Van begin tot eind raasden ze op het podium en dit liet zijn afdruk achter op het publiek, dat wild tekeer ging en massaal crowdsurfte. Jammer dat ze maar een half uur mochten spelen want dit smaakte duidelijk naar meer! Omwille van dit tijdsgebrek zijn hun vaak gespeelde hits zoals Awakened by Sirens en End Begins niet gespeeld. In plaats daarvan hebben ze enkele nummers van hun nieuwste album Bizarro World gespeeld, die ook wel goed klonken.

Na dit intense optreden was er zowaar een praktisch even intense performance van Heaven Shall Burn op de Blackstage. De hoeveelheid crowdsurfers van bij Deadlock werd effectief overschreden bij bijvoorbeeld hun laatste song ‘Black Tears’. De zanger riep immers dat alle vrouwen die tot vooraan crowdsurften een gratis t-shirt kregen… Dat moet je de vrouwelijke Wackenbezoekers geen tweemaal zeggen, met een haast massale volksverhuizing als gevolg. Over volksverhuizing gesproken, de circlepits waren gigantisch: rond de twee geluidspalen in het midden van het plein. Heaven Shall Burn staat altijd garant voor een stevig optreden en dat bewezen ze nu opnieuw ook.

Na deze vermoeiende concerten was het tijd om wat uit te blazen. Van op een afstand Suidakra en Sirenia gezien op de WET stage. Het een is wel heel donkere en zware folk metal, het ander gothic metal. Hun setlisten van een half uur waren een mooi intermezzo op deze drukke dag, maar op naar de grote podia opnieuw om Judas Priest te gaan bekijken. Priest speelde maar liefst 135 minuten lang, al hun hits kwamen dan ook aan bod. Leuk was hoe naar het einde toe ze met Breaking the Law begonnen, dit overging in Painkiller en gevolgd werd door een instrumentaal stuk. Naar goeie gewoonte kwam Rob Halford ook met zijn motor het podium op voor Hell bent for Leather. Andere gekende songs waren Jawbreaker, Love Bites, Turbo Lover, Judas is Rising en zelfs The Green Manalishi. Een memorabel optreden van Judas Priest.

Ondertussen een plaats ingepalmd op de eerste rij aan de Blackstage. Triptykon trad hier na Priest op. Op Graspop Metal Meeting hen al aan het werk gezien, toen konden ze me totaal niet boeien. Deze keer echter was het begin best wel aangenaam, maar naar het einde toe bleef het maar duren, letterlijk. Typisch doom metal om steeds maar hetzelfde te spelen, maar Triptykon overdrijft hiermee toch een beetje: constant hetzelfde tempo, zanglijn, lyrics voor zover die er zijn en zelfs dezelfde terugkerende gitaarriffs. Zo waren zelfs actieve fans op de eerste rij op het einde weggegaan. Neen, deze nieuwe band van de ex-Celtic Frost zanger kan me niet overtuigen.

Toch op deze eerste rij blijven staan om Apocalyptica van dichtbij te kunnen meemaken. Tussen Triptykon en Apocalyptica speelde wel eerst nog het dynamische Airbourne op de True Metal stage. Net zoals op de Lokerse Feesten enkele dagen geleden waren ze een van de meest actieve bands op heel Wacken. Van links naar rechts gingen de gitaristen, de zanger zelfs op en af het podium om het publiek op de eerste rij een hand te kunnen gaan geven. Ook kroop hij zoals naar goede gewoonte het podium op om helemaal bovenaan aan de verlichting op zijn gitaar te spelen. En net zoals op alle andere optredens opende hij twee blikjes drank door deze tegen zijn hoofd te slaan tot het er langs de zijkant uitspoot om ze vervolgens in het publiek te gooien. Alweer een goede performance van deze Australische ‘AC/DC look-a-likes’, die bovendien niet moeten onderdoen.

Apocalyptica dan als afsluiter van de avond, het was ondertussen 2:00. Een heel sfeervol optreden, niet hard maar wel intens en gevoelvol. Naast hun Metallica op cello covers speelden ze veel eigen nummers van verschillende albums. Ook hadden ze een zanger bij om songs als I Don’t Care en Bring them to Light te kunnen spelen zoals op cd. Beginnen deden ze met On the Rooftop with Quasimodo, gevolgd door 2010, Metallica’s Master of Puppets en Grace. Hierna Bring them to Light, Last Hope en Nothing Else Matters, waarbij het publiek heel stil werd en zachtjes meezong, prachtig gewoon. Verder gingen ze met Inquisition Symphony (wat voor een waar headbang moment zorgde), Seek & Destroy en I Don’t Care. Afsluiten deden ze met Hall of the Mountain King. Een hoogtepunt van deze Wacken editie en wederom een schitterende performance van dit cello+drum kwartet.

Dag 3. De vermoeidheid begon toe te slaan en de voeten begonnen pijn te doen van het lange rechtstaan de dagen ervoor. Toch niets van aangetrokken en naar Crash Diet gegaan op de True Metal stage. Deze glam rockers bewezen dat glam metal/rock nog steeds bestaat en voor een leuk optreden kan zorgen. Net als bij Judas Priest had de zanger ook een motor bij. Best wel leuk om in de stemming te komen en de dag te starten. Verder de hele tijd aan de True Metal stage blijven staan en op de schermen Kataklysm gezien. Heftig zoals altijd, het publiek leek bedolven te worden onder de crowdsurfers.

De volgende band op de True Metal stage was Dir En Grey. Een totaal onbekende band voor me, ik keek dan ook heel erg op toen de kleine smalle Japanse zanger een deathgrunt uit zijn keelgat schreeuwde toen hij opkwam. Deze Japanse band bracht een mix van metalcore, deathcore en typisch Japanse elementen (J-rock, Visual kei?). Dit alles leverde een wel heel vreemde combinatie op, waardoor ik achteraf niet goed wist of ik ze al dan niet goed vond. De band zelf ging er echter volledig voor, de gitarist of bassist sprong op en neer, gooide zijn gitaar over zich heen en de zanger ging van zware daethgrunts naar haast meisjesachtige screams. Een ding was wel zeker, dit een uur durend optreden duurde te lang. De fans genoten zichtbaar, maar her en der werd er in het publiek gegeeuwd. Opvallend veel meisjes zijn ook uit het publiek gehaald door de security omdat ze zich niet goed voelden, het was nochtans niet zo warm. Mayhem ook op de schermen bekeken hierna, deze black metal goden uit Noorwegen waren helaas nogal eentonig. Iedereen die aan de Blackstage stond zal daar allicht anders over oordelen, wanneer je midden in de sfeer zit is dat immers een ander geval.

Back to the True Metal stage met Iced Earth. Een wel heel belangrijk optreden om meegemaakt te hebben vermits het de laatste tour was met frontman Matt Barlow. Op het einde van de show bedankten de bandleden hem dan ook en vond er een vrij emotioneel moment voor de band plaats. Het was ondertussen ook ongelooflijk druk geworden, waaronder een heleboel hevige fans die niet naar de mensen om hen heen keken. Zo werden bijvoorbeeld diverse vlaggen de lucht ingehouden waardoor menig volk achter hen niet meer kon zien. Niettegenstaande blies Iced Earth het publiek omver. Met hun setlist kon je je geen moment vervelen.

Vermits het te druk geworden was om comfortabel de optredens te zien, dan maar wat naar achter gegaan en Sepultura van op de schermen gezien. Het is alsof Max Cavalera nooit heeft bestaan, zo goed vervangt hun ‘nieuwe’ zanger hem. Net zoals op Graspop was de setlist een mix van oude en nieuwe liedjes, ze bewezen dat ze het nog steeds kunnen. Ook nog een stukje van Vreid meegepikt, net als Suidakra kan ik ze beschrijven als folk metal met een death metal tintje. Ook hier aan de Party stage kregen ze het publiek goed mee met hun levendige muziek.

Na deze twee bands was het tijd om de band te zien waarom er gepoogd is om de eerste rij te halen: Avantasia. Dit project van Tobias Sammet (de zanger van Edguy) was op Wacken aan zijn laatste show toe, met andere woorden een unieke kans om hen nog gezien te hebben. Avantasia kan gezien worden als een 'metal opera' en dat was het dan ook dankzij al de gastzangers en decoratie. Naast Tobias Sammet mochten we ook Jorn Lande (Masterplan/Jorn), Kai Hansen (Gamma Ray), Michael Kiske (Helloween) en Bob Catley (Magnum/Hard Rain) verwelkomen. Zangeres Amanda Somerville was de hele tijd aanwezig op het podium voor backing vocals en enkele duetten. Een hoogtepunt van Wacken 2011 juist dankzij de variatie in zang. Maar ook songs zonder de gastzangers sloegen aan, zoals duidelijk was bij Lost in Space.
 
Na de magie van Avantasia was het de beurt aan Kreator op de Blackstage, iets helemaal anders. Deze Duitse thrash metallers toonden aan dat ze in hun thuisland verschrikkelijk populair zijn en gaven er dan ook een lap op. Geen idee hoe de andere grote Duitse thrash metalband Sodom het deed de dag ervoor, maar Kreator evenaren lijkt moeilijk. Net zoals zoveel optredens op Wacken, was dit veel beter dan eender welke show die ik ze al zien geven heb in België. Hoogtepunten: Enemy of God, Phobia en Violent Revolution.
 
Motörhead volgde hen op. Lemmy en co gaan nu al 35 jaar mee maar kunnen het nog steeds. Ook met hun nieuwe album 'The World is Yours’ lieten ze het publiek genieten. Enig nadeel is dat na een uur en een kwart je hen wel gezien hebt, soms klinkt het immers allemaal een beetje hetzelfde.
 
Afsluiter op de Blackstage was niemand minder dan Children of Bodom. Een zeer goede afsluiter, zowel de oldies als nieuwe songs van 'Relentless Reckless Forever' zijn gespeeld. Alexi gebruikte enkel nogal veel het woord 'fucking' in zijn interactie naar het publiek toe, bijna in elke zin. Een goed optreden met toch wel de klassieker ‘Downfall’ als hoogtepunt. Het enige jammere was de wolkbreuk die plaatsvond voor en tijdens het optreden, al leek de meerderheid zich hier niet veel van aan te trekken.
 
Subway to Sally was de ware afsluiter (op de True Metal stage), maar wegens het vertrek van de bus de volgende dag om 8:00 's ochtends deze groep laten vallen, het was dan ook al bijna 2:00.
 
Wacken Open Air 2011, you were awesome!